George Washington

Eind februari alweer.... Hebben we de winter nu gehad, om komt er nog meer? De bergen sneeuw van Nemo liggen er nog steeds, en we hebben er inmiddels alweer twee keer sneeuw overheen gehad. Afgelopen weekend was er weer een sneeuwstorm voorspeld, en dat bleek een hele nacht regen te worden, maar vanochtend lag er ineens weer wel een flinke sneeuwlaag. De wereld zag er weer prachtig uit, maar de vraag is hoe lang het blijft liggen, of het nog witter wordt en door hoeveel natte kledder we ons nog moeten gaan worstelen voor het weer voorjaar wordt.

En zo veranderlijk en onrustig als het weer is, zo lijkt ons leven op dit moment ook te zijn. Geen dag is hetzelfde, de tijd vliegt en we zijn ontzettend druk. Net zoals in Nederland....het bijzondere van het wonen in het buitenland is er nog wel, maar inmiddels hebben we ook gewoon een dagelijkse routine die bestaat uit werk, school, cursussen, huishoudelijke klussen, afspraken, regeldingen en de to-do lijstjes zijn hier ook gewoon van alledag! En het feit dat we minder speelafspraakjes en clubjes hebben wordt momenteel ruimschoots gecompenseerd door de uitgebreide logeerpartijen van familie en vrienden.

Meestal voor een week, soms zelfs twee of meer, en een enkele keer een paar dagen, maar elke bezoeker krijgt uiteraard een fris opgemaakt bed, een schone badkamer, een flesje maple siroop, en een op maat gemaakt enterainment aanbod. Ik heb in de afgelopen weken een heuse jacht op vakantiehuisjes gedaan, en heb succesvol 4 leuke lokaties gevonden om met grootouders (2x), familie en vrienden heen te gaan. Want het blijft voor ons een sport om met iedereen weer de highlights van Boston te ‘doen’, op een manier die ons ook niet gaat vervelen, en daarnaast iets nieuws van Boston of New England te ontdekken wat we zelf ook nog niet gezien of gedaan hebben.

Zo zijn we vorige week met oma Joke en Jan’s jongste zus Ineke naar de Boston Tea party geweest, een museum en boot over het begin van de onafhankelijkheid in 1773. Leuk! De kinderen hadden vorige week vakantie, dus er kon veel gespeeld worden, en af en toe een uitstapje. Terwijl ik met mijn Ineke nog twee dagen naar New York ben geweest, is Jan met zijn moeder en de kinderen naar het Children’s museum geweest. Dat was ook een ‘nieuwe’.
Op donderdag arriveerde ook Jan’s oudste zus Annemieke met Martin, Claire en Bret. Met de vers aangekomen gasten met z’n vieren in de grote logeerkamer (die we inmiddels de ‘jetlag’ kamer hebben gedoopt: kinderen verplicht eerst twee nachten bij hun ouders op de kamer voor ze bij onze kinderen op de kamer mogen gaan slapen.....), en ook Joke en Ineke, was ons huis maximaal bezet.

Maar het was heel bijzonder om hier een bijna complete de Boer familie te hebben. Alleen opa Bret en tante Josje, Gijs en Jette waren niet in de VS. Met mailtjes, whatsAppjes en facebook hebben we aardig wat foto’s die kant op gestuurd om ze te laten meegenieten met deze familiebijeenkomst. Twee dagen hebben we samen gegeten, gekletst, Boston bekeken, gewinkeld, een ijshockey wedstrijd gezien en het Amerikaanse en het Nederlandse leven vergeleken. Op zaterdag gingen Joke en Ineke weer naar Nederland en vanochtend hebben de Koekjes de bus genomen voor een paar dagen New York.

Voor ons was het na een drukke, gezellige vakantie week vanochtend weer even omschakelen naar school-, werk- en cursusritme. Voor mij was het wel weer even aanpoten, want doordat we de hele week de hort op waren had ik met mijn twee cursussen een fikse achterstand opgelopen.... Bij Jan ging het wat soepeler, hij had afgelopen week vanuit huis gewerkt, en ging vandaag voor het eerst een hele dag naar zijn nieuwe werkplek. Meteen aan de slag met een uitgebreide werkbespreking en daarna met een aantal mensen gezeten om plannen te maken. Hij kwam helemaal geinspireerd weer thuis. Geweldig.
Ook de kinderen hadden geen probleem vandaag. Ze hadden het helemaal naar hun zin gehad op school en gingen zonder morren aan hun huiswerk.

Nou hebben we daarover helemaal geen klagen. Ze doen het fantastisch, hier! Voor de vakantie hadden we hun rapporten gekregen, uitgebreide verslagen waarin de academische verwachtingen (score 1 t/m 4, waarbij 3= op nivo van hun leeftijdsgroep; 4= beter dan verwacht; 2 minder dan verwacht, maar met vooruitgang; 1 weinig/geen vooruitgang) en de persoonlijke inzet (1t/m3; waarbij 1 = laag/nauwelijks; 2=soms; 3= hoog/altijd) beschreven werden.
Om heel veel getalletjes en de uitleg van de juffen samen te vatten: Lena, Tijmen en Nynke scoren alledrie op nivo (3) voor alle vakken! Behalve Engelse taal, uiteraard, maar daar hebben ze alledrie een aantekening dat ze – hoewel ze nog niet op het nivo van hun klasgenootjes lezen – wel een enorme vooruitgang boeken in taalvaardigheid, woordenschat en conversatie. Nynke leest na slecht 5 maanden in een engelse klas zelfs al op groep 4 nivo (ze zit in groep 6 zit), en de juffen van Lena en Tijmen beschrijven hen als ‘hongerige’ en leergierige kinderen, die een enorme inzet tonen en fantastisch mee komen in de klas. Bovendien hebben ze ook allemaal een positieve aantekening dat ze vriendelijk, beleefd, behulpzaam en sociaal zijn. Niets dan lof dus, en we zijn supertrots!

Het is geweldig dat ze academisch goed mee kunnen, maar we zijn vooral erg blij hoe ze de taal leren, hun best doen en zich hebben aangepast. Ze hebben allevier vriendjes op school, en worden uitgenodigd voor feestjes. Ze gaan met plezier naar school en ook thuis spelen ze leuk samen. We hebben ook al hele gesprekken gehad over het verhuizen, het wonen in een ander land, hoe ze zich eerst voelden, en hoe het nu is, wat fijn/goed/minder is op de school hier in Newton, en wat juist fijn/leuk/minder is op school in Zeist. En er gaan zelfs stemmen op dat ze wel eens in een land als China zouden willen wonen....

Kortom het gaat goed hier. En hoewel ze elkaar, net als altijd, af en toe afkatten of ruzie maken, de vier-éénheid overwint. Er wordt héél veel gespeeld, met steeds vaker een rol voor een ‘engelse juf’, een ‘engels kind’, of ‘iemand uit een ander land’.

Op het moment zitten ze in een real life rollen spel, met vioolvirtuoos Fiene, die al sinds haar tweede optreedt en vele prijzen in de wacht sleept. Ruige Rocker Lena, met het motorjasje van Tijmen, en stoere zonnebril en zogenaamde piercings in haar tong en navel.....
Tijmen en Nynke hebben iets minder goed omschreven rollen, maar ze hebben ook een clubhuis, in één van de kamertjes in de kelder. De HK club, wat staat voor hersenkrakers, want ze maken moeilijke opdrachten voor elkaar. Wie die naam verzonnen heeft is me niet helemaal duidelijk, maar lol hebben ze wel.
Ze noemen het clubhuis ook wel eens het Witte Huis, het huis van de president. Maar George woont daar liever niet...... Die wilde niet in het Witte Huis, want hij was geboren op een boerderij en vond dat wel prima. Deze informatie komt allemaal van Lena. Zij leest op het moment alles wat los en vast zit, zowel in het Nederlands als in het Engels! Elke dag zijn wij weer onder de indruk van de snelheid waarmee zij zich eerst zelf het lezen heeft aangeleerd (met een beetje hulp van Nynke), en met hetzelfde tempo ook in het Engels gaat lezen. Van alle vier de kinderen heeft zij ook het mooiste Amerikaanse accent, ze kan lekker ‘knauwen’ en we kunnen met plezier luisteren als ze voorleest (zie video). Net als Tijmen komt Lena nu ook steeds vaker met ‘feitjes’ aanzetten, die ze op school of thuis in één van haar boeken heeft gelezen. Dat Obama de eerste zwarte president is, dat Lincoln in een hutje woonde, dat Washington op een boerderij geboren is, dat het Witte Huis 350 ramen (of kamers, dat wist ze niet meer) heeft. Dat er heel veel verschillende insecten zijn, en dat ze een pillbug (pissebed) kan tekenen, dat ‘poep van diertjes (insecten)’ heel goed is voor planten, dat chipmunks (eekhoorntjes) in holletjes onder de grond of in een holle boom leven en dat ze een slaap-, poep- en voorraadkamer hebben in die holletjes. Etc. Etc. Etc. Heel grappig. En leuk! En George, dat is dus George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten.