Geen Inspiratie

Vanavond heb ik de computer aangezet om een stukje te schrijven voor deboertjesinboston-blog. Het is alweer ruim een week geleden sinds ik het stukje over ons weekend in New York en de foto’s geplaatst heb, dus ik vind het tijd om weer een berichtje voor alle opa’s, oma’s, ooms, tantes, neefjes en nichtjes, en vele vrienden te schrijven.
Maar ik heb helemaal geen inspiratie. De week is omgevlogen met allerhande school-, werk- en huis(houden)gerelateerde activiteiten, en moet ik nou iedereen lastig gaan vallen met onze dagelijkse beslommeringen? Alsof iemand daar op zit te wachten. Nee toch zeker?!

Alhoewel...
Het is natuurlijk wel leuk om te vermelden dat we naar de Back-to-school- Picnic-with-Pizza zijn geweest, waar Jan en ik een beetje onwennig met z'n tweetjes op ons kleed zaten: Nynke, Tijmen en Lena hadden een stuk pizza naar binnen geschrokt en waren binnen 5 minuten verdwenen om met hun vriendjes te spelen, en Fiene scharrelde ook rond! Gelukkig hadden wij uiteindelijk ook wel aanspraak en hebben we wat mensen gesproken. Maar de kinderen hebben hun draai duidelijk gevonden op school.
En vorige week ben ik ook naar een picknick op Fiene’s school geweest daar varieerden de meegebrachte lekkernijen van Dunkin Donuts-koeken, Starbucks-koffie en dozen afhaalpizza tot zelfgemaakte aardbei-rabarber ‘fluff’, lemon-pie, broodtorentjes en fruitsalade. Wij hadden een kan anijsmelk mee genomen, lekker, gemakkelijk en interessant voor de Amerikanen. Al is het overgrote deel van Fiene’s klasgenootjes niet van Amerikaanse origine: meer dan de helft van de Suzuki-leerlingen is van Aziatische afkomst, al dan niet hier geboren, dus ons accent valt niet echt op. Terwijl Fiene met haar vriendinnetjes Olivia, Bowie en Isabella rond rende in de speeltuin had ik tijd om met andere ouders te praten. Het was erg gezellig. Tijmen was ook mee naar de picknick, al was dat niet de bedoeling geweest! Met hem had ik een hele ochtend in het medische circuit doorgebracht, en toen was het te laat om hem eerst nog naar school te brengen. Nou, hij heeft gesmuld van de pizza!

In New York had Tijmen geklaagd over pijn aan zijn teen, hij kon amper lopen en sliep er slecht van. In de loop van de week was het niet verbeterd, en op woensdag werd ik door de ‘schoolnurse’ gebeld dat ik hem maar moest komen ophalen. Tijd om een huisarts te zoeken dus. Geen idee hoe je dat aanpakt, want wij konden nergens een huisarts/family doctor/General Practicioner of equivalent daarvan vinden. Blijkt dat hier in Amerika, kinderen naar een Kinderarts gaan, en volwassen naar een Internist. Niks huisarts of familie arts. Ze doen wel aan ‘wij nemen geen nieuwe patienten aan’.
Na een paar uurtjes bellen (gelukkig was het alleen maar een zere teen en geen noodsituatie, maar dan had ik natuurlijk bij ER terecht gekund!) had ik toch een Pediatrician gevonden: 'slechts' 15 minuten rijden van ons huis. Maar wel om de hoek van een ziekenhuis. En dat kwam goed uit, want daar werd ik, na een consult met administratie (5 fomulieren invullen: keer vier(!) want ik had de meiden ook meteen geregistreerd) – verpleegkundige (Tijmen moest gewogen en getemperatuurd) –en arts (‘die teen is toch wel dik, en erg gevoelig’), heen gestuurd voor een X-ray, oftewel een rontgenfoto. En als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik Tijmen waarschijnlijk een sinasprilletje gegeven en gezegd dat hij zich maar een paar dagen koest moest houden, dan zou die teen vanzelf wel beter worden.... Maar ja, wat ik nu weet, wist ik toen niet: we hebben ontelbare gangen doorgelopen (gestrompeld), 3 liften gehad, 4x de weg gevraagd, terecht gekomen op de kraamafdeling bij de verloskamers (nee, hier ben ik NIET van plan heen te gaan), om uit eindelijk uit te komen bij de kinderafdeling. Daar mocht ik – je raadt het vast al – een boekwerk aan formulieren invullen en in vijfvoud ondertekenen: nee, geen allergie; nee, geen bezwaar tegen het opnemen van zijn gegevens in een dossier; ja, ik begrijp dat ik jullie die gegevens niet doorgeven en alleen gebruiken voor zijn eigen gezondheid; nee, ik heb geen vertaling of tolk nodig; ja, ik verklaar dat ik echt zijn moeder ben, en kan daarvan zo nodig bewijs overhandigen; ja, ik zie af van mijn rechten om het ziekenhuis aan te klagen (alsof je een keus hebt); en ja, ik heb de vorige documenten goed gelezen, begrepen én ondertekend. Pfff. Dat alles inclusief het tot moedeloos worden toe elke keer spellen van namen, adres en contactgegevens. Jeetjemina, waar zijn computers voor uitgevonden???
Anyway, stapels papier later is de teen van Tijmen mooi op de plaat gezet en mocht ik wachten op de uitslag. Gelukkig niet gebroken! Gekneusd: een week rustig aan doen en als het niet beter werd na een dag of vijf, dan gewoon weer even terug gaan naar de kinderarts. Wel even langs Financien lopen, om een regeling te treffen voor de verzekering, want dat moeten we wel even voorschieten, natuurlijk.
Inmiddels zijn we een week verder, Tijmen heeft gisteren weer een honkbalwedstrijd gespeeld, en de rekening van de ‘huisarts’ is binnen. Schade ‘slechts’ $145 (voor die 5 minuten), ik wacht met angst en beven tot de rekening van het ziekenhuis op de mat valt!

Gelukkig krijgen we ook veel leuke post: de afgelopen twee weken heeft Tijmen heel veel kaartjes, brieven en kadootjes gekregen voor zijn verjaardag. Dat was elke keer weer een feest! Al waren Lena en Fiene telkens verdrietig als het ‘weer voor Tijmen’ was. Tja, het duurt nog even voor zij jarig zijn. Maar ze hebben niet te klagen, hoor. Elke week ligt er een brief van oma Joke, voor één van de kinderen, en er is ook af en toe post van vriendinnen uit Nederland. Dat blijft leuk.
We skypen ook veel met de familie en een aantal vriendjes, al is dat laatste wel lastig omdat er door het tijdverschil én schooltijden in Zeist en Newton niet zoveel mogelijkheden zijn. Dinsdag zijn onze kinderen om half één uit, en we onze lunch begint al een vaste Skype-lunch te worden. Ook op zondagochtend staat de computer aan, en is iedereen bedacht op de tuut-tuut-tuut van een Skype oproep. We hebben ook een skype gedragscode: als je wilt skypen dan zit je voor de laptop en praat je rustig mee, en anders ga je de kamer uit. Kostte even wat oefening, maar nu is het routine. En zo blijven wij op de hoogte van alle wel (Jan-Paul is na een stamcel transplantatie gelukkig weer thuis en aan het opknappen), maar helaas ook wee (opa Bret in het ziekenhuis met een vermoedelijke nierbekkenontsteking, en ouders van een aantal vrienden ernstig ziek), aan de andere kant van de oceaan.

Ondanks de afstand voelen we ons nog steeds, of juist, heel erg betrokken bij onze vrienden en familie. Ook facebook helpt daar heel goed bij - jaja, ik geef het toe, na mijn jarenlange scepsis ben ik nu echt om – en het is leuk om te lezen wat er bij iedereen gebeurt, ook bij vrienden die we normaal niet zo heel vaak zien of spreken. En zelf even een fotootje en kort berichtje achter laten vind ik bijzonder leuk. Zo heb ik deze week voor het eerst 2 parallele tijdsbestedingen gedeeld:

Tijmen en Madelon op Plum Island:
Om Tijmen’s 8e verjaardag te vieren ben ik met hem naar een B&B geweest. Met Nynke ben ik een weekend naar Londen geweest, en Lena heeft al bedacht dat ze volgend jaar naar Parijs wilt, maar Tijmen wilde graag ergens heen waar hij dieren kon zien. Hij heeft van ons een verrekijker gekregen, en hij wilde wel naar de kust om vogels te kijken en schelpen te zoeken. Zo gezegd, zo gedaan. Woensdag was een vrije dag, vanwege het Joodse Jom Kippur, en op dinsdagmiddag zijn we na de lunch meteen naar Plum Island gereden. Eerst informatie gehaald over het natuurpark, daarna lekker in de zon naar het strand (in tegenstelling tot de stromende regen van vandaag was er aan het begin van de week nog zon en een graad of 23-24), en daarna burrito’s eten. We hebben een geweldige tijd gehad met ons tweetjes: Tijmen vond de B&B helemaal fantastisch, en de volgende dag hebben we veel vogels gezien en bijzondere dingen op het strand gevonden: twee schilden van horseshoe krabben, heel veel gave Zand Dollars (ronde dubbellaagse schelp) en het allermooiste: de tanden van een Bluefish (ook wel Piranha van de Zee genoemd). ‘Mama, dit is een TOP-dag’.

Jan en de meiden aan het zeilen op Charles River:
En in de tussentijd genoten ook Jan en de meisjes van een heerlijke vrije dag. Op dinsdagmiddag lekker een ijsje eten, en uren spelen. Nynke had geen huiswerk en kon daar echt van genieten! ’s Avonds lang natafelen met filmpjes op youtube en laat naar bed, want er kon uitgeslapen worden. Op woensdag heeft Jan eerst nog een paar sollicitatiegesprekken gehouden (ook daarvoor is Skype erg geschikt) en wat werk verricht. Maar er stond een mooie wind en die moest natuurlijk gebruikt worden om te gaan zeilen! ’s Middags zijn ze heerlijk gaan uitwaaien, en zelfs Fiene vond het leuk (vorige keer was ze bang als de boot schuin ging), en dat kun je wel zien op de foto (die ook op facebook staat). En na het zeilen zijn ze nog even naar het museum of Science geweest. Fijn, zo’n vrije dag!

Goh, al met is er deze week toch weer een hele hoop gebeurd! En de moeite waard om op te schrijven. Ik ben inmiddels ook benoemd tot klasseouder van alledrie de klassen van onze kinderen..... (mijn verzoek om bij één klas, afhankelijk waar nog een room parent nodig was, is duidelijk niet doorgekomen), en Jan en ik zijn op het moment allebei bezig met een cursus (R: Computing for Data Analysis (Jan) en Organizational Analysis (M)), en zitten ’s avonds gebroederlijk in de werkkamer online onze verschillende lezingen te luisteren en opdrachten te maken. Maar daarover volgende keer meer.

En dan zou ik nog bijna een niet onbeduidend feit vergeten: onze spullen zijn gearriveerd!!
Vorige week heb ik, na vele beleefde mails naar de stand van zaken, een boze mail gestuurd (I want to talk to your manager). Of het dankzij, of ondanks, deze mail was, weet ik niet, maar de volgende dag kreeg ik bericht dat ze transport met spoed zouden regelen: afgelopen maandag is er een kist met onze 36 verhuisdozen afgeleverd, en ik heb tussen alle andere zaken door, mijn week weer goed besteed. Met uitpakken!