Hoe laat is het?

De computer staat nog op Nederlandse tijd: bijna 3u 's nachts, op dinsdag 31 juli. Maar voor ons is het nog 30 juli! 9pm om maar meteen op z'n Amerikaans te beginnen. Het is een lange dag geweest, vooral voor de kinderen, maar onze reis is héél voorspoedig verlopen.

Gisteren (zondag 29 juli) zijn we uit Zeist weg gegaan, met een taxibusje dat groot genoeg was om ons zessen én onze enorme berg bagage mee te nemen. Om 17u reden we de oprit af, uitgezwaaid door onze buren, Robbert & Hanneke, en Ermegarde. Het was even een raar moment, maar omdat Lena druk bezig was om foto's te maken, en iedereen nog met iedereen wilde vereeuwigen, waren we weg voordat er echt tranen kwamen.

Een nachtje in een hotel bij Schiphol was onze eerste bestemming, zodat we op de dag van vertrek zonder al te veel gedoe vroeg konden inchecken. Wat op zich een niet bijzonder inspirerend hotel en restaurant was, werd toch nog gedenkwaardig omdat Tijmen tijdens het eten één van zijn voortanden eruit wiebelde. Onder stimulans van Jan die had beloofd dat hij een dollar zou krijgen voor elke tand én een dollar extra als die tand(en) er in Nederland nog uit zouden gaan. Het grappigste was wel dat Tijmen, die zijn kamer met Nynke en Jan gedeeld had, niks tegen mij had gezegd, en we waren al op Schiphol voor ik er achter kwam dat hij twéé tanden mistte. Tijmen ziet er nu wel heel stoer en schattig uit., vind ik. Maar Tijmen vindt het helemaal niets dat ik er wat van zeg. Want hij is al erg uit zijn doen door het afscheid van zijn vrienden en zijn vertrouwde omgeving.

Maar de meiden hebben er gelukkig inmiddels wel zin in. Vooral Fiene is niet te houden, en holde voor ons uit met haar koffertje achter zich aan toen we al vroeg op Schiphol waren. Terwijl wij (om 7u) gingen inchecken kwamen oma Joke en opa Bret aan, die waren vanuit Friesland (waar ze met de boot lagen) gekomen. En onverwacht was er ook tante Ineke, die om 5u vanuit Zeeland was vertrokken (waar ze op vakantie is), en toen ook Jan-Paul, Monique, Emy en Jay, en tegen de tijd dat de koffers op de band gingen, waren ook Jon, Jasme, Mirthe, Vera en Pien gearriveerd. Met de nodige tranen en knuffels zijn we uiteindelijk vertrokken, richting de gate, voor onze eerste vlucht naar Dublin. Het half uur wachten bij de gate werd gedood door het eerste gebruik van de nieuwe Ipod nano's die de kinderen hadden gekregen. Onder grote hilariteit van een aantal medereizigers, zongen Fiene, Lena en Tijmen luid mee met de liedjes. Gezellig.

Na een eerste voorspoedige vlucht hadden we in Dublin ruim tijd om te eten en preclearance voor de VS te doen. We hebben de hele dag geluk gehad met onze rijen, en overal kwamen we als (bijna) eersten aan. Bij de controles van US immigration, in Dublin, kregen we zelfs de hulp van een mevrouw van immigration, die mee ging schrijven om de 6 formulieren in orde te maken. Dat heb ik echt nog nooit mee gemaakt bij binnenkomst van de VS. Ook de vingerafdruk en andere controle verliep heel soepel, en toen waren we dus officeel de VS al in: de vlucht van Dublin naar Boston werd gezien als 'binnenlandse vlucht'. Heerlijk!

De vlucht naar Boston duurde 7u, en ook die verliep probleemloos en erg gezellig. Nu alle afscheid achter de rug was, zei Tijmen zelfs dat hij het nu ook wel leuk vindt om naar Boston te gaan! Dat is een pak van ons hart!
Om kwart over 4 zijn we geland en binnen een half uur stonden we met de koffers buiten te wachten op de shuttle naar de verhuurmaatschappij om onze auto op te halen. En ook hier stonden we weer vooraan in de rij. We konden kiezen uit een Dodge Grand Caravan, Chevrolet of Kia. Een ook al mocht ik ze allemaal gaan bekijken, ik heb blind gekozen voor die met de grootste achterbak....en the winner is: de Dodge Grand Caravan. Een gloednieuwe automaat met navigatiesysteem. En helaas ook (nu al) met een flinke spuugvlek en -stank: Fiene, die gevoelig is voor wagenziekte, kon niet meer inhouden. Waarschijnlijk door vermoeidheid of warmte. Of zouden het toch die twee puntzakken snoep zijn geweest die ze tijdens de vlucht soldaat heeft gemaaktI? Bedankt Ineke en Janetta!!


Gauw met 'onze' auto op weg, en om kwart voor 6 waren we geinstalleerd op onze slaapplek voor de komende 4 nachten. Een leuk appartementje in Boston downtown. Eerst allemaal even in bad om op te frissen en daarna zijn de kinderen één voor één in slaap gekukeld op de bank. Fiene en Nynke hebben nog wel het spannende pakje (pas te openen in Boston....) van Robbert en Hanneke opengemaakt: daar zat een geweldig leuk 'herinneringen aan Zeist'- memory spel in.

Het is inmiddels al 9pm geweest. Jan is naast me in slaap gekieperd en ik merk dat ik veel typ- en spelfouten aan het maken ben. Ik ga ook naar bed. Morgenochtend zijn we waarschijnlijk allemaal om 4am wakker, dus dan gaat de dag weer vroeg beginnen. We hebben in elk geval een afspraak met de bank, én we krijgen de sleutel van ons huis! We zijn allemaal ontzettend benieuwd. Maar daarover schrijf ik binnenkort natuurlijk. Voor nu: welterusten.