Vakantiegesprekken

Gisteren zijn we naar het meer van Bohinj gereden, in het oosten van National Park Triglav. Triglav, met een hoogte van 2.863m, is de hoogste berg in Slovenië en de hoogste piek van de Julische Alpen. De berg is het pre-eminente symbool van de Sloveense natie, en je bent pas een echte Sloveen als je naar de top bent geweest.

De top van de Triglav stond niet op ons to-do lijstje, maar we hebben aan de voet van Triglav wel een mooie wandeltocht van 14km gemaakt, door een prachtig door water uitgesleten kloof, naar de Mostnicka waterval op 700m hoogte. Wandelschoenen aan, flink ingesmeerd tegen de zon, gewapend met een paar liter water en een rolletje mentos, en hup de berg op. Net zoals onze auto-inpak-voor-vertrek-routine (met alle tassen een vaste plek in de auto en ieder zijn eigen waterflesje en lunch) en het kaarten-in-een-restaurant-fenomeen (we komen binnen, de kinderen gaan bij elkaar zitten, kiezen uit wat ze willen eten, en hup de kaarten komen tevoorschijn voor een spelletje Presidenten of Zweeds pesten), vertonen ook onze wandeltochten inmiddels een bepaald patroon: Jan voorop met flinke pas erin, één van de kinderen kletsend er vlak achter (meestal Tijmen of Fiene), dan de rest klimmend, klauterend of onderzoekend daar weer achter, en ik achteraan met mijn fototoestel in de hand. Door het maken van foto’s blijf ik vaak wat achter, maar eerlijk gezegd is omhoog in de warmte ook niet echt mijn ding. Het kost me elke keer wel een ruim half uur om een beetje een fatsoenlijk wandelritme te vinden, dus de fotomomenten gebruik ik ook als smokkelpauze om op adem te komen. Vlak en naar beneden gaat gelukkig een heel stuk beter – en sneller -, dus op de heenweg kijk en fotografeer ik vooral, en op de terugweg heb ik lucht om te kletsen.

Zo ook gisteren. Langs een beek het dorpje uit, daarna bij een ranger toegang betaald om de kloof in te gaan, waar gelukkig veel te fotograferen viel. Ruige doorkijkjes, gladgepolijste stenen en poeltjes ijskoud water. Daarna een flinke klim door het bos, en uiteindelijk een glooiend stuk langs een groep berghutjes. In ruim twee uur zijn we naar de waterval gelopen, al was dit door de hete zomer maar een miezerige straal water, die volgens de ranger nauwelijks de naam waterval mag hebben. Flink bezweet, en met een droge keel van al het stof hebben we bij een restaurantje wat gedronken en paddenstoelensoep en bosbessen strudel gegeten voor we weer aan de terugtocht begonnen. Dit keer liep ik samen met Jan achteraan, en de kinderen met hun vieren naast elkaar voorop. Wij twee zeiden niet zo veel, we liepen vooral te luisteren en genieten van de gesprekken voor ons. Beter gezegd, het gesprek. Want het was één lang gesprek waar ze alle vier aan mee deden. Over de middelbare school, waar Lena bijna heen gaat en Nynke en Tijmen als ervaringsdeskundigen al haar vragen beantwoordden over docenten, vakken, kaften, type schooltas en oe je je moet gedragen. Met vragen van Fiene er tussendoor of ze dachten dat zij wiskunde óók leuk zou vinden en frans stom… Het gesprek ging naadloos over in herinneringen aan Amerika, hoe het daar op school was, welke vrienden ze hadden en bij wie ze allemaal thuis waren geweest. Dat was weer aanleiding tot gesprekken over vriendschappen, en over welke type partner ze later wel zouden krijgen - voor Nynke niet iemand die te verlegen is, want twee verlegen mensen vinden elkaar niet; Tijmen vast een lief type die goedmoedig kan lachen om zijn gestuiter en gekkigheid; Lena iemand die niet over zich laat lopen; en Fiene een goedmoedig persoon die haar laat uitrazen en af en toe een dikke knuffel geeft, dat heeft ze nodig. Fantastisch om te zien dat ze het samen – naast het regelmatige gekibbel en gebekvecht, zucht, het blijven tenslotte vier pubers die geen van allen op hun mondje gevallen zijn – ook echt leuk hebben en zulke mooie gesprekken voeren.

Alleen al om getuige te zijn van deze harmonie en kameraadschap tussen je kinderen is het waardevol om op vakantie te gaan! En dat we ook op deze reis weer even heel dicht op elkaar hebben gezeten, en samen veel mooie (en een paar spannende) ervaringen hebben opgedaan, geeft het warme gevoel dat de samenhorigheid binnen ons gezin weer gevoed is. De drukte van alledag zit er weer aan te komen. Met werk, school, clubjes en afspraken gaat ieder meer zijn/haar eigen weg, en dat is helemaal goed. Die gezinsband is er toch wel. Dat hebben we ook op deze reis weer gezien.