Ecuadoraanse Folklore
Door: Madelon
Blijf op de hoogte en volg Jan, Madelon, Nynke, Tijmen, Lena en Fiene
13 Augustus 2016 | Ecuador, Baños
Op onze route van Huigra (de camping) via Alausí (in de hoop een ticket voor de Tren Nariz del Diablo te bemachtigen) en Riobamba (vooral veel stoplichten) naar Baños del Agua Santa (om te gaan raften), zouden we langs het dorpje Guamote komen. Stiekem stond dat op mijn verlanglijstje, omdat daar Donderdags één van de meest traditionele streekmarkten gehouden wordt, maar het was niet zeker of we er tijd voor zouden hebben. De rit van Huigra naar Baños zou minstens een paar uur duren (en je weet maar nooit wat je onderweg tegen komt), en we hadden al een tussenstop ingepland in Alausí, om de befaamde Duivel’s Neus treinrit te maken. Dat is een spectaculaire tocht, waarbij de trein door voor- en achteruit langs de bergwand te rijden uiteindelijk de hoogte kan overbruggen. Dat betreffende stuk bergwand heet de Duivelsneus omdat er bij aanleg van het spoor destijds duizenden mensen zijn omgekomen.
Aangekomen in Alausí, een goed half uur na vertrek van onze tentplek (camping is nogal een groot woord), langs de inmiddels gedeeltelijk begaanbaar gemaakte landverschuiving (hoera!), zagen we al dat Alausí een vrij welvarend stadje is. Wel veel mensen in traditionele kleding op straat, maar ook meer afgemaakte en kleurrijke huizen. En hoe dichter bij het station we kwamen, hoe ‘schoner’ alles leek te worden. Het station zelf was een nieuw gebouw, met daarin een kunstenaarsmarktje – dat vreselijk overprijsd was -, een koffiecorner – te Europees – en een Engelssprekende dame bij de ticketverkoop. Drie treinen per dag, maar alles uitverkocht tot en met zondag….. Wat een teleurstelling, maar vooral, wat onverwacht! We hebben hier werkelijk nog nergens voor hoeven wachten, laat staan vier dagen!
Dat bericht, in combinatie met de ‘te dure’ uitstraling van het station en het buurtje er omheen, gaf ons het idee dat we in een toeristen trap verstrikt waren geraakt. Gauw weg van die toeristenmarkt en op naar de echte markt. Fruit halen voor onderweg! We besloten weer in de auto te stappen en vlak voor Riobamba bij een meertje Laguna de Colta een rustpauze voor lunch in te plannen, en dan zouden we daarna wel zien of en waar we ’s middags nog een tussenstop zouden maken. We hadden nu immers tijd genoeg. Alausi uit, via slingerwegen die in ons navigatiesysteem nog onbekend waren, een berg op, en af, en op. Bij Guamote kon ik de verleiding toch niet weerstaan… even de weg af om naar de markt in het dorpje te gaan? Ja! Riepen de meiden, een markt! Maar we hebben al zo veel markten ‘gedaan’. Alleen even erlangs rijden, om een paar foto’s te maken. Het schijnt wel de meest traditionele markt in de hooglanden te zijn. En het is nauwelijks om.
Zo gezegd, zo gedaan. Even linksaf van de PanAmericana, Guamote in.
Nog nooit zoiets gezien! Alleen maar mensen met de typische panama en bolhoedjes, met rode, roze, groene en blauwe rokken, met gestreepte poncho’s, met kinderen, balen choclo, mote en groente op de rug. Pick-ups met hele families inclusief schapen en varkens. Kalfjes, kuikens en schapen op en aan de straat. Stapvoets gingen we in de hele stroom met auto’s de straat door. Er kwam geen eind aan de markt, het hele dorp was markt. Een kabaal van jewelste: one dollar, one dollar. Mandarinos, manzana’s, choclos, one dollar, one dollar. Tijmen kreeg door het open raam een aai over z’n bol van een meneer met een tandeloze lach. Een chauffeur van een tegemoetkomende auto riep: he, gringo’s! Tussen de honderden pratende, roepende, kletsende indigenous twee witte gezichten. Een ouder echtpaar, duidelijk reizigers, en net zo overdonderd en onder de indruk van deze werveling van kleuren, geuren en geluiden. Dit was een markt! Niet voor de toeristen. Maar voor de mensen uit de Andes dorpen, om hun eten in te kopen, om hun vee te verkopen, maar vooral voor de sociale omgang met familie en bekenden uit andere dorpen. We zijn de auto niet eens uit geweest, omdat we ten eerste niet wisten waar we die kwijt zouden kunnen en omdat we deze markt niet in een uurtje zouden redden. Maar wat een contrast met die poppenkast in Alausí. Genieten!
Het kostte ons nog een half uur om het dorp weer uit te komen. Niet omdat het moeilijk te vinden was – het was gewoon een kwestie van de stroom volgen – maar omdat het stapvoets aanschuiven en om in- en uitladende pick-ups heen manoeuvreren nogal langzaam ging. Maar toen waren we weer op weg. Volgende navigatiepunt Riobamba, met een stop vlak daarvoor bij het meer. Dat viel behoorlijk tegen. Het was een bizar meertje met een park met bruggetjes en steigertjes, waar je voor 1 dollar een motorbootje kon huren waar een rare eend voorop stond. Heel kitsch. Maar het was er niet druk, en in een frisse wind hebben we onze broodjes en fruit gegeten, en stapten om 13u gauw de auto weer in. Garmin opnieuw ingesteld: na Riobamba door naar Baños, nog 1h34 minuten. Hmm. Ik dacht dat dat langer zou zijn, maar op het kaartje leek de route wel te kloppen en het was de goede plaats Baños (daar zijn er meer van in Ecuador). Op weg dus.
Riobamba kostte dik 40 minuten door alle stoplichten, daarna slingerden we lekker door met een gemiddelde snelheid van 65km/uur. Bergtoppen zagen we helaas niet, want het was nogal bewolkt, maar het uitzicht was prachtig. Met nog 20 minuutjes te gaan kwam onze eindbestemming steeds dichter in de buurt. Lekker vroeg. Verwachte aankomst een uurtje of 3. Mooi, dan konden we ook nog iets leuks gaan doen. Hé, nu moeten we ineens weer 45 minuten? Hadden we nou een afslag gemist? Nee, toch? Toch maar even terug. Ja, inderdaad, 10 minuten terug in een bocht, zonder bewegwijzering lag inderdaad een weg. En volgens het kaartje in onze reisgids zou die naar Baños leiden. Nog 13km zei de navigatie. Maar het wegdek beloofde weinig goeds, gebrek aan tegenliggers was ook geen goed teken, maar die bocht die half weggeslagen boven een fikse afgrond lag deed het ‘m. Hier gingen we niet verder! Dit was blijkbaar de oude weg naar Baños, en dan was die langere weg dus toch de goede. Omgedraaid en maar weer de andere kant op….
De goede bleek. Want om 16.15u reden we langs het centrum van Baños naar ons pension aan de voet van de berg. Een lieflijk met bloemen en balkonnetje bezaaid huis, wat nogal aftands aandeed toen we dichterbij kwamen. Met het zoekcriterium rust, in combinatie met beschikbaarheid had ik maar weinig opties gehad, dus we moesten het ermee doen. Maar de eigenaar Manuel was zeer vriendelijk en behulpzaam. Nadat hij onze kamer liet zien (3 dubbele bedden in een hok gepropt en een kleine maar wel privé badkamer en aftandse eigen keuken), ging hij regelen dat we de volgende ochtend zouden kunnen raften, en bracht hij ons even met de supermarkt in de stad. We hebben heerlijk gegeten in een klein café-restaurantje, boodschappen voor het ontbijt gedaan, en waren blij dat we niet ín dit stadje zouden slapen. Drukte, een hoop gezelligheid, maar ook veel auto’s en herrie. Blij dat we in onze rustige kamer naar het stromen van de rivier konden luisteren!
Na een goede nacht werden we de volgende ochtend opgehaald door een busje om te gaan raften. Eerst naar het dorp om wetsuits, schoenen en helmen, en daarna met een hele groep en een aanhanger met 3 boten naar de rivier. Veertig minuten rijden, door groen begroeide bergen – helaas de vulkaan Tungurahua ook onzichtbaar – naar het opstappunt. Ik had weer flink last van mijn darmen en besloot toch niet mee te gaan raften, maar de rest vertrok na een goede instructie de rivier op. Al hobbelend reed ik met de bus door naar het eindpunt van de rafttocht. Daar heb ik in het zonnetje mijn boek uitgelezen en zitten wachten tot ik in de verte de rafts om de bocht zag verschijnen. Een heerlijke tocht hebben ze gehad: een klasse III, met enkele IV stroomversnellingen, onder een waterval door en lekker vaak van het vlot af en dobberen in de rivier! Dat gaan we vaker doen. Op de weg terug gestopt voor een typische Ecuadoraanse lunch van rijst met bonen en kip, en een glas overheerlijk sap.
’s Middags besloten we rustig aan te doen. Met de auto de berg op, naar een boomhut met schommels, en hopelijk een mooi uitzicht op de vulkaan Tungurahua. Manuel had ons verteld dat het dit weekend megadruk is, ivm met een vakantieweekend in Ecuador (en waarschijnlijk een verklaring waarom El Tren Nariz del Diablo uitverkocht was). Dat bleek! Bovenop de berg een rij auto’s om te parkeren, vervolgens een rij mensen die allemaal voor $1 pp een veld opgingen, waar inderdaad een boomhut stond en 4 hele hoge schommels hingen. Rijen met mensen voor die schommels, om vier-vijf keer heen en weer te zwaaien boven de diepte van de berghelling. Allemaal Ecuadoranen op vakantie! Volledig andere populatie dan die gisteren op de markt in Guamote, maar zeker ook lokale folklore. We weten inmiddels dat het heel gewoon is dat je aanschuift bij vrienden of familie die vooraan in een rij staan, dat er veel uitjes in familieverband (met kleine kinderen en grootouders) gedaan worden en dat choclo con queso (maiskolf met kaas), empanada’s (gevulde broodjes) geliefde snacks zijn tijdens deze uitstapjes. En wij doen lekker mee.
Zo meteen door naar Nationaal Park Cotopaxi, waar we drie nachten blijven (met enige stress om vanwege de drukte nog een slaapplek te vinden, een uur geleden een bevestiging ontvangen van een mooie hacienda net buiten het park), en hopelijk de Cotopaxi in volle glorie kunnen zien. Dinsdagochtend gaan vanuit Cotopaxi naar de Country Club van Jorge’s familie, waar we kunnen zwemmen en zullen lunchen met de hele familie Uguillas en onze volgepropte rode koffer ophalen. Daarna nog één nacht naar Quinta Carlota, waar we vorige week tussen regenwoud en Cuenca één nacht hebben geslapen (en waar we ook een rugzak met spullen hebben staan), voor we woensdag weer naar Nederland vertrekken. De allerlaatste etappe van onze mooie reis is begonnen.
Aangekomen in Alausí, een goed half uur na vertrek van onze tentplek (camping is nogal een groot woord), langs de inmiddels gedeeltelijk begaanbaar gemaakte landverschuiving (hoera!), zagen we al dat Alausí een vrij welvarend stadje is. Wel veel mensen in traditionele kleding op straat, maar ook meer afgemaakte en kleurrijke huizen. En hoe dichter bij het station we kwamen, hoe ‘schoner’ alles leek te worden. Het station zelf was een nieuw gebouw, met daarin een kunstenaarsmarktje – dat vreselijk overprijsd was -, een koffiecorner – te Europees – en een Engelssprekende dame bij de ticketverkoop. Drie treinen per dag, maar alles uitverkocht tot en met zondag….. Wat een teleurstelling, maar vooral, wat onverwacht! We hebben hier werkelijk nog nergens voor hoeven wachten, laat staan vier dagen!
Dat bericht, in combinatie met de ‘te dure’ uitstraling van het station en het buurtje er omheen, gaf ons het idee dat we in een toeristen trap verstrikt waren geraakt. Gauw weg van die toeristenmarkt en op naar de echte markt. Fruit halen voor onderweg! We besloten weer in de auto te stappen en vlak voor Riobamba bij een meertje Laguna de Colta een rustpauze voor lunch in te plannen, en dan zouden we daarna wel zien of en waar we ’s middags nog een tussenstop zouden maken. We hadden nu immers tijd genoeg. Alausi uit, via slingerwegen die in ons navigatiesysteem nog onbekend waren, een berg op, en af, en op. Bij Guamote kon ik de verleiding toch niet weerstaan… even de weg af om naar de markt in het dorpje te gaan? Ja! Riepen de meiden, een markt! Maar we hebben al zo veel markten ‘gedaan’. Alleen even erlangs rijden, om een paar foto’s te maken. Het schijnt wel de meest traditionele markt in de hooglanden te zijn. En het is nauwelijks om.
Zo gezegd, zo gedaan. Even linksaf van de PanAmericana, Guamote in.
Nog nooit zoiets gezien! Alleen maar mensen met de typische panama en bolhoedjes, met rode, roze, groene en blauwe rokken, met gestreepte poncho’s, met kinderen, balen choclo, mote en groente op de rug. Pick-ups met hele families inclusief schapen en varkens. Kalfjes, kuikens en schapen op en aan de straat. Stapvoets gingen we in de hele stroom met auto’s de straat door. Er kwam geen eind aan de markt, het hele dorp was markt. Een kabaal van jewelste: one dollar, one dollar. Mandarinos, manzana’s, choclos, one dollar, one dollar. Tijmen kreeg door het open raam een aai over z’n bol van een meneer met een tandeloze lach. Een chauffeur van een tegemoetkomende auto riep: he, gringo’s! Tussen de honderden pratende, roepende, kletsende indigenous twee witte gezichten. Een ouder echtpaar, duidelijk reizigers, en net zo overdonderd en onder de indruk van deze werveling van kleuren, geuren en geluiden. Dit was een markt! Niet voor de toeristen. Maar voor de mensen uit de Andes dorpen, om hun eten in te kopen, om hun vee te verkopen, maar vooral voor de sociale omgang met familie en bekenden uit andere dorpen. We zijn de auto niet eens uit geweest, omdat we ten eerste niet wisten waar we die kwijt zouden kunnen en omdat we deze markt niet in een uurtje zouden redden. Maar wat een contrast met die poppenkast in Alausí. Genieten!
Het kostte ons nog een half uur om het dorp weer uit te komen. Niet omdat het moeilijk te vinden was – het was gewoon een kwestie van de stroom volgen – maar omdat het stapvoets aanschuiven en om in- en uitladende pick-ups heen manoeuvreren nogal langzaam ging. Maar toen waren we weer op weg. Volgende navigatiepunt Riobamba, met een stop vlak daarvoor bij het meer. Dat viel behoorlijk tegen. Het was een bizar meertje met een park met bruggetjes en steigertjes, waar je voor 1 dollar een motorbootje kon huren waar een rare eend voorop stond. Heel kitsch. Maar het was er niet druk, en in een frisse wind hebben we onze broodjes en fruit gegeten, en stapten om 13u gauw de auto weer in. Garmin opnieuw ingesteld: na Riobamba door naar Baños, nog 1h34 minuten. Hmm. Ik dacht dat dat langer zou zijn, maar op het kaartje leek de route wel te kloppen en het was de goede plaats Baños (daar zijn er meer van in Ecuador). Op weg dus.
Riobamba kostte dik 40 minuten door alle stoplichten, daarna slingerden we lekker door met een gemiddelde snelheid van 65km/uur. Bergtoppen zagen we helaas niet, want het was nogal bewolkt, maar het uitzicht was prachtig. Met nog 20 minuutjes te gaan kwam onze eindbestemming steeds dichter in de buurt. Lekker vroeg. Verwachte aankomst een uurtje of 3. Mooi, dan konden we ook nog iets leuks gaan doen. Hé, nu moeten we ineens weer 45 minuten? Hadden we nou een afslag gemist? Nee, toch? Toch maar even terug. Ja, inderdaad, 10 minuten terug in een bocht, zonder bewegwijzering lag inderdaad een weg. En volgens het kaartje in onze reisgids zou die naar Baños leiden. Nog 13km zei de navigatie. Maar het wegdek beloofde weinig goeds, gebrek aan tegenliggers was ook geen goed teken, maar die bocht die half weggeslagen boven een fikse afgrond lag deed het ‘m. Hier gingen we niet verder! Dit was blijkbaar de oude weg naar Baños, en dan was die langere weg dus toch de goede. Omgedraaid en maar weer de andere kant op….
De goede bleek. Want om 16.15u reden we langs het centrum van Baños naar ons pension aan de voet van de berg. Een lieflijk met bloemen en balkonnetje bezaaid huis, wat nogal aftands aandeed toen we dichterbij kwamen. Met het zoekcriterium rust, in combinatie met beschikbaarheid had ik maar weinig opties gehad, dus we moesten het ermee doen. Maar de eigenaar Manuel was zeer vriendelijk en behulpzaam. Nadat hij onze kamer liet zien (3 dubbele bedden in een hok gepropt en een kleine maar wel privé badkamer en aftandse eigen keuken), ging hij regelen dat we de volgende ochtend zouden kunnen raften, en bracht hij ons even met de supermarkt in de stad. We hebben heerlijk gegeten in een klein café-restaurantje, boodschappen voor het ontbijt gedaan, en waren blij dat we niet ín dit stadje zouden slapen. Drukte, een hoop gezelligheid, maar ook veel auto’s en herrie. Blij dat we in onze rustige kamer naar het stromen van de rivier konden luisteren!
Na een goede nacht werden we de volgende ochtend opgehaald door een busje om te gaan raften. Eerst naar het dorp om wetsuits, schoenen en helmen, en daarna met een hele groep en een aanhanger met 3 boten naar de rivier. Veertig minuten rijden, door groen begroeide bergen – helaas de vulkaan Tungurahua ook onzichtbaar – naar het opstappunt. Ik had weer flink last van mijn darmen en besloot toch niet mee te gaan raften, maar de rest vertrok na een goede instructie de rivier op. Al hobbelend reed ik met de bus door naar het eindpunt van de rafttocht. Daar heb ik in het zonnetje mijn boek uitgelezen en zitten wachten tot ik in de verte de rafts om de bocht zag verschijnen. Een heerlijke tocht hebben ze gehad: een klasse III, met enkele IV stroomversnellingen, onder een waterval door en lekker vaak van het vlot af en dobberen in de rivier! Dat gaan we vaker doen. Op de weg terug gestopt voor een typische Ecuadoraanse lunch van rijst met bonen en kip, en een glas overheerlijk sap.
’s Middags besloten we rustig aan te doen. Met de auto de berg op, naar een boomhut met schommels, en hopelijk een mooi uitzicht op de vulkaan Tungurahua. Manuel had ons verteld dat het dit weekend megadruk is, ivm met een vakantieweekend in Ecuador (en waarschijnlijk een verklaring waarom El Tren Nariz del Diablo uitverkocht was). Dat bleek! Bovenop de berg een rij auto’s om te parkeren, vervolgens een rij mensen die allemaal voor $1 pp een veld opgingen, waar inderdaad een boomhut stond en 4 hele hoge schommels hingen. Rijen met mensen voor die schommels, om vier-vijf keer heen en weer te zwaaien boven de diepte van de berghelling. Allemaal Ecuadoranen op vakantie! Volledig andere populatie dan die gisteren op de markt in Guamote, maar zeker ook lokale folklore. We weten inmiddels dat het heel gewoon is dat je aanschuift bij vrienden of familie die vooraan in een rij staan, dat er veel uitjes in familieverband (met kleine kinderen en grootouders) gedaan worden en dat choclo con queso (maiskolf met kaas), empanada’s (gevulde broodjes) geliefde snacks zijn tijdens deze uitstapjes. En wij doen lekker mee.
Zo meteen door naar Nationaal Park Cotopaxi, waar we drie nachten blijven (met enige stress om vanwege de drukte nog een slaapplek te vinden, een uur geleden een bevestiging ontvangen van een mooie hacienda net buiten het park), en hopelijk de Cotopaxi in volle glorie kunnen zien. Dinsdagochtend gaan vanuit Cotopaxi naar de Country Club van Jorge’s familie, waar we kunnen zwemmen en zullen lunchen met de hele familie Uguillas en onze volgepropte rode koffer ophalen. Daarna nog één nacht naar Quinta Carlota, waar we vorige week tussen regenwoud en Cuenca één nacht hebben geslapen (en waar we ook een rugzak met spullen hebben staan), voor we woensdag weer naar Nederland vertrekken. De allerlaatste etappe van onze mooie reis is begonnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
