Off the beaten track
Door: Madelon
Blijf op de hoogte en volg Jan, Madelon, Nynke, Tijmen, Lena en Fiene
11 Augustus 2016 | Ecuador, Huigra
Slapen lukt nu toch niet meer, dus heel optimistische doe ik de tent open om van het vroege licht op de berg te gaan genieten. Helaas, veel verder dan het mooi verlichte zwembadje kan ik niet kijken. Mist, regen of wolken, ik weet niet precies wat het is, maar het uitzicht vanaf ‘onze’ berg is er nog niet. Jammer. Want we zitten wel op een fantastisch plekje in de Andes….Letterlijk off the beaten track. Al hadden we er gisteren nog even een hard hoofd in of we het wel zou lukken om op dit tentenkamp terecht te komen!
Vierentwintig uur eerder….
Woensdag 09.00u – een telefoontje van Jan dat ze bijna met de nieuwe huurauto bij Casa Izkun zijn, en of we alle rugzakken al klaar hebben staan. Twee dagen geleden hebben we besloten om toch niet de hele tocht terug naar Quito met de bus te doen, maar een auto te huren. Met 6 grote rugzakken, een fototas, 4 dagrugzakjes (leesboek voor in de bus, poncho’s, verrekijkers, water, proviand) en drie goed ingepakte keramieken beelden is het toch wel heel veel gezeul om de reis in 4 etappes met de bus af te leggen. Behalve alles in en uit de bus te slepen zullen we om niet onnodig met alles te hoeven rond te sjouwen, accommodaties in de buurt van busstations moeten zoeken. Bij mijn zoektocht naar huisjes (via airbnb of homeaway.com) of hostels met familiekamers (via expedia.com of booking.com) bereisbaar met de bus, kwam ik er niet goed uit om de overnachtingen goed af te stemmen op de activiteiten die we nog wilden doen. Knoop doorgehakt, auto gehuurd tot ons vertrek uit Ecuador, en meteen een aantal accommodaties benaderd die ik vanwege (on)bereikbaarheid eerder had afgeschreven. Zo had ik een plek gezien waar je een tent kon boeken op een berghelling, inclusief matrassen en slaapzakken. Een half uurtje van Alausí, waar we de befaamde treinrit ‘Nariz del Diablo’ (duivelsneus) willen doen. Met de bus niet te bereiken, maar met de auto ineens wel een optie. En ze blijken plek te hebben! Met google translate stem ik via whatsapp af met Liliane, en krijg ik een routebeschrijving die ik min of meer begrijp. Richting Huigra en daarvandaan zullen we het met de beschrijving van Liliane moeten doen.
09.23 – navigatiesysteem ingesteld op Higuira, 109 km, en de reistijd blijkt maar 2h19m te zijn, terwijl het met de bus naar Alausí 4-5h geweest zou zijn. Ja, maar jongens, dit is wel Ecuador, he! Je weet hier nooit of we opbrekingen of omleidingen tegen komen, of dat we achter een bus of vrachtwagen klem komen te zitten of simpelweg door de bochten of hellingen de snelheid niet halen. 2h19 is minimum tijd, maar hou er rekening mee dat het wat langer duurt….
En hoe waar bleken die woorden. We waren onverwacht vlot Cuenca uit, en om 10.30 stopten we even voor koffie. Om 10.45u de navigatie weer aan. Nog 1h34m, we lagen nog aardig op schema. Dwars door de bergen, over een goede weg, met een gemiddelde snelheid van 60-65km/h kwamen we bij Chunchi waar we via een grindweg van 6km door moesten steken van de PanAmericana naar de E47. Verwachte aankomst tijd was inmiddels 12.40u en nog een km of 15 te gaan. Over een spoortje, en riviertje een ongelofelijk steile serie haarspeldbochten, en daar was een splitsing Huigra, linksaf. We begonnen al bijna te zingen: ‘we zijn er bijna’….
Maar nog niet helemaal. Een bocht, een bus aan de kant van de weg (rare plek, hier was niets), bruggetje over, twee rode pionnen van de politie (waarom, wegversmalling?) en…. toen stopte de weg ineens. Er lag een enorme bult aarde, planten en takken overheen. Duidelijk een landverschuiving. En één waar we zeker niet overheen zouden komen, of in elk geval voorlopig niet. Wat nu?
We besloten een stuk terug te rijden om te kijken of we informatie konden krijgen over deze landverschuiving, en of het mogelijk was om op een andere manier in Huigra te komen. Via de GPS, leek de kortste route zo’n 4u om te zijn, en de volgende dag zouden we dezelfde weg terug moeten richting Alausí. Terwijl Jan en ik de opties aan het afwegen waren, en ons aan het voorbereiden waren om in ons beste Spaans de tent af te zeggen, zagen de kinderen een paar vrachtwagentjes met werkmannen langs komen, en een aanhanger met spaden en een kruiwagen…. zouden die misschien? Zou het dan net gebeurd zijn, en misschien wel vandaag opgeruimd? Maar dat zouden ze echt niet redden met alleen scheppen. Maar ja, het was wel een doorgaande route, dus de urgentie zou toch wel hoog zijn. We besloten om toch nog even terug te rijden om te kijken. Bij het bruggetje zagen we mensen met tassen aan komen lopen, die over de verschuiving heen geklommen waren om van de gestrande bus aan de andere kant over te stappen op de bus die aan onze kant stond te wachten. Bij de zandverschuiving zagen we tientallen mannen in gele hesjes. Er stond ook een taxi, blijkbaar onderweg naar Huigra, en ook gestrand. Een kort babbeltje met de chauffeur leerde ons dat het probleem inderdaad niet met schepjes opgelost zou gaan worden, en dat er een shovel onderweg was, al zou het zeker nog een uur duren voordat die aan het werk kon. Maar de chauffeur had uitgevogeld dat er een dirtroad door de berg ging, en dat we in ongeveer 20 minuten aan de andere kant van de hoop zand zouden kunnen staan. Of we achter ‘m aan mochten? Tuurlijk. Zo geschiede, hotseklotsend over een pad dat we zelf zeker niet gevonden of genomen zouden hebben, door kuilen, strominkjes en héél veel stof lachtten we ons rot. Leek die camping toch ineens weer binnen bereik!
Na inderdaad een minuut of twintig kwamen we in het dorpje Huigra, wat eruit zag als een Wild West plekje met een werkeloos spoor en station, éénrichtingsverkeersstraatjes en heel veel groepjes mensen die zaten te kijken naar de passanten. Op een weggetje van niks naar nergens reden we 5 minuten langs het spoor en toen de berg op. Volgens de beschrijving een onverhard pad. Steil omhoog. Met scherpe bochten. Met flink gas erop en slippende banden, en maar hopen dat het inderdaad het goede pad was reden we naar boven. Om uit te komen op een plekje waar een mooi aangelegd terras in de zon lag. Met een heerlijk uitziend zwembad ervoor, en twee tenten in de tuin.
Wat een plek! Met hangmatten tussen de bomen, een tafeltennis tafel onder een afdakje, een trampoline en prachtige vuurplek hebben we een heerlijk relaxte middag. We zijn voor een vroeg diner (om vooral maar niet in het donker die berg weer op te hoeven), nog even het dorp in geweest, maar om zeven uur zaten we met Liliane, haar man en dochtertje Melissa om het kampvuur liedjes te zingen en Fiora Vanti te drinken (Nynke’s favoriete frisdrank). Het lijkt wel vakantie!
De nacht was, zoals gezegd, wat onrustiger dan verwacht, maar inmiddels is de bewolking weg, en zit ik met de laptop op schoot op het terras. Genietend van de het werkelijk schitterende uitzicht, en een kop warme choco, die Liliane voor ons heeft meegebracht.
-
12 Augustus 2016 - 08:44
Lisette :
Wat een sensatie iedere keer ,steeds zoeken en jullie vinden steeds een oplossing.
Ik lees met veel bewondering je verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley