Hoogteziekte en omleidingen

Vier dagen Cuenca, met op onze wensenlijst: 1) een dagje Cuenca met een bezoek aan de piñata winkels (voor Fiene), een parfumzaak (voor Nynke), een nagelsalon (de meiden), de grote kerk op het plein (voor Madelon), het Museum van Indigenous Art (voor Jan), en ‘ik weet nog niet wat’ (voor Tijmen); 2) een bezoek aan keramist Eduardo Segovia; 3) een uitstap naar de Inca ruïnes van Ingapirca; 4) wandelen in National Park Cajas, ten Westen van Cuenca.

Missie 2 was op zaterdagmiddag al geslaagd, en absoluut één van de bijzondere belevenissen van deze reis. Op zondag hadden we bedacht ons op programmapunt 1 te richten: geen wekker zetten (voor het eerst in meer dan twee weken), lekker ergens ontbijten, een bezoek aan museum en kerk en dan lekker winkelen. Blijkt dat in Cuenca op zondag alles dicht is! Werkelijk geen winkel of museum open, en dus een beetje zonde om daar een dag aan op te offeren. We zouden deze zondag ook kunnen gebruiken voor één van onze uitstapjes buiten Cuenca! Maar inmiddels was het al 9u geweest en de ochtendbussen naar Ingapirca en Park Cajas waren al vertrokken. Er zouden ook wel bussen later vertrekken, maar dan bleef er nauwelijks tijd over om ofwel de ruïnes te zien ofwel een flinke wandeltocht te maken. Hmmm, wat nu? Terwijl ik de meiden aanzwengelde om zich te gaan aankleden (we hingen allemaal nog met een boek in/op bed), is Jan met Tijmen op pad gegaan om te zien of ze een auto konden huren. Ook de meeste verhuurbedrijven zijn op zondag dicht, maar op het vliegveld is het gelukt en een uurtje later stonden ze met een auto én navigatiesysteem weer bij het hotel. Dat we hier in Ecuador een navigatiesysteem onontbeerlijk is, daar waren we in Quito al achter gekomen, er is hier namelijk bar weinig bewegwijzering, en een heleboel straten hebben niet eens een naam maar heten gewoon Calle (Straat). Het instellen van de garmin viel ook niet mee, de helft de plaatsen werden niet herkend, maar na een half uur gepruts en een lukraak aangeklikt plekje op de kaart vertrokken we richting…. Ingapirca. Hopelijk.

Verbazingwekkend snel waren we Cuenca uit. Zigzaggend over een driebaansweg (zonder strepen) om de gaten en scheuren te vermijden, en soms ook fietsers en voetgangers, reden we tussen pick-up trucks met de achterbak volgeladen met balen kruiden, kalfjes of hele gezinnen. Soms klem achter een zwarte rook uitstotend busje, dan weer achter iemand die tot bijna stilstand remde vanwege een kuil. We zagen aanzienlijk meer grote en goed afgewerkte huizen dan op onze tocht naar Quilatoa, ten zuiden van Quito, maar ook regelmatig de krotachtige woningen met onafgemaakte dagen met daarop de waslijn, waar we inmiddels al zo aan gewend zijn. Het meest bijzondere onderweg was het dorpje waar het ene na het andere hele varken aan het spit midden op straat stond, om per portie van $2, $3 of $5 aan passanten te verkopen. Het vlees lieten we voor wat het was, maar we zijn wel een paar keer gestopt voor een flesje water voor $0,50.

Na anderhalf uur waren we op de navigatie het spoor een beetje bijster. In het dorpje Cañar zijn we even naar de markt gegaan, waar we een ware bezienswaardigheid vormden. Het was meteen duidelijk dat dit een lokale markt was, waar de mensen uit de hele streek hun inkopen doen en balen met mote, choclo en bladgewas inslaan, even bijpraten met bekenden en dan weer met koopwaar en familie achter in de truck richting huis gaan. Een stel gringo’s met blonde kindjes is daar zeker geen wekelijkse kost, en we werden zeker aan- of nagestaard, maar ook vriendelijk begroet. Met nog even navragen naar de juiste route, zijn we omgedraaid en via ‘Calle’ nog 12km slingerend naar het dorpje Ingapirca en de ruïne van Ingapirca gereden. Daar stonden verrassend genoeg rijen met auto’s geparkeerd, en busladingen vol toeristen! Meeste gewoon Ecuadoranen op vakantie in eigen land, maar ook een aantal buitenlanders. Vanwege de regen eerst in een pietepeuterig tentje de dagschotel (pollo) gegeten, en na het afrekenen van het forse totaal bedrag van $13 zijn we de ruïnes gaan bekijken.

De Lonely Planet zegt al dat deze Inca overblijfselen verbleken bij de restanten van de Inca cultuur in Peru, maar het was wel leuk om er even overheen te lopen. De grootste aantrekkingskracht bleek echter niet de ruïne, maar de lama’s die er liepen te grazen, en de verschillende tentjes met souvenirs (tasjes, sjaals, panfluiten, lama’s etc etc etc)! Na een paar nieuwe aankopen, en genoeg foto’s, vertrokken we weer richting ‘huis’. Helaas werd Lena op de terugweg flink wagenziek, dus bij aankomst aten we snel een beetje fruit met wat thee op het binnenplein van het hotel, en gingen daarna op de kamer nog wat lezen en allemaal vroeg naar bed.

Omdat we de auto maar voor twee dagen hebben gehuurd hebben we missie 1 (dagje Cuenca) uitgesteld tot dinsdag en zouden we op maandag naar Parque Nacional Cajas rijden. Ook nu weer wat gepiel met het navigatiesysteem, maar met een punt op de kaart en een reistijd van slechts 38 minuten vertrokken we heel optimistisch om 9.40 richting Cajas. Tot het eerste rode bord, 3 straten na vertrek: desvio (omleiding), en twee straten verder nog één. Daarna wel 10 borden Cerrada (weg afgesloten), vergezeld van verschillende borden en pijlen ‘desvio’. Na 45 minuten stond de GSP nog steeds op ETA 33min, en hebben we de eerste de beste agent om de weg gevraagd. Hij sprak zowaar een beetje Engels en wist ons uit te leggen dat ‘het heel gemakkelijk’ was om de weg naar Cajas te vinden. Right. Na de eerste rotonde ging het al mis en zijn we verder op de gok maar richting Westen gereden, om uiteindelijk….. verkeersbord richting Cajas te vinden! Hoera! Met nog een half uur de bergen in, waar het steeds kouder, somberder, maar ook absoluut indrukwekkend werd reden we uiteindelijk om 11.25 één van de controleposten van het park op. Wat was het mooi hier! Na een warme kop koffie/warme chocolademelk en uitgebreide blik op de routekaart, hebben we ons geregistreerd en doorgegeven welke route we zouden lopen. We kozen voor een korte route, van zo’n 3,5-4u, met een hoogteverschil van 3700-3980m en ongeveer 3km in lengte. Langs een aantal van de vele honderden meertjes in het gebied, door een bos, over rotsen. Moeilijkheidsgraad moderate. Geen probleem. Toch?

Toch wel. Op een rustig tempo – we hadden tenslotte alle waarschuwingen over hoogteziekte gezien, al hadden we daar in Quito nauwelijks last van gehad – wandelden we het eerste gedeelte naar beneden over een aantal vlonders. Prachtig! En zolang we naar beneden gingen was het inderdaad geen probleem. Maar na een half uur gingen we ook een stukje naar boven. Toen viel het me op dat ik heel snel buiten adem was. Extreem snel, zelfs. Nog rustiger aan doen, dan maar. Inmiddels waren we door een bizar bos geklauterd (naar beneden), over beekjes gelopen (naar beneden), en door een ‘lord of the rings’-achtige landschap (naar beneden) gelopen, en ging het allemaal prima goed. Af en toe een stopje voor wat water en een handje noten, en natuurlijk wat foto’s, en hup verder maar weer. Na ruim 2,5u lopen kwamen we bij een splitsing in de route, en zouden we weer afbuigen naar de hut. En vanaf dat moment moesten we weer naar boven…. als een oud vrouwtje sjokte ik 15 stappen om vervolgens stil te staan om op adem te komen. Daarna weer 15 stappen, en rust… flink kloppend hart, zeurende hoofdpijn, weinig lucht. We konden geen andere conclusie trekken dan dat ik last had van de hoogte. We zaten tenslotte ook op een hoogte van bijna 4000m. Ik had het alleen niet verwacht omdat we vanuit Quito ook flink omhoog waren geweest, en daar weinig last hebben gehad. Maar blijkbaar is vijf dagen regenwoud genoeg om weer van voor af aan te moeten wennen aan de hoogte. We zijn nu weer in Cuenca – na weer ruim een uur worstelen met opbrekingen, desvio’s en calles cerradas eindelijk bij ons hotel aangekomen - en met het achterlaten van de hoogte, is ook het ongemak verdwenen. Gelukkig.

Nu kan ik dus, opgeknapt en wel, zeggen dat het de moeite waard was: we hebben een prachtige wandeltocht gedaan! Wat is Cajas mooi!