Eduardo Segovia

Een aantal jaar geleden heeft mijn moeder, wie al jaren boetseren als hobby heeft, een workshop gevolgd bij een keramist die door een vriend/collega van mijn ouders was uitgenodigd voor een jubileum van hun bedrijf (als ik me de context goed herinner?). Die keramist bleek een kunstenaar uit Ecuador te zijn, en behalve dat mijn moeder (en mijn vader!) een hele leuke middag hadden bij zijn workshop, hebben ze ook een aantal hele mooie stukken van hem gekocht. Twee folkloristische figuren, een paard en een vogel, stuk voor stuk prachtige boetseer- en glazuurwerken, en allemaal met een link naar de Ecuadoraanse cultuur. De kunstenaar, Eduardo Segovia, was in Nederland voor een expositie en een werkbezoek met een Tilburgse kunstenares, Maria Verdijk, ook keramiste. Grappig genoeg blijkt het schaaltje van ‘de dikke dame’, dat wij bij onze housewarming (geloof ik) van Mark en Anouk hebben gekregen, van haar hand te zijn, maar daar kwamen we pas achter toen mama - maanden na de betreffende workshop – opmerkte dat dat schaaltje haar deed denken aan het werk van Verdijk, en we het omdraaiden en, jawel, haar signatuur op de achterkant bleek te staan. Maar dat even terzijde.

De kunstwerken van Eduardo bij mijn ouders thuis staan op een mooie plek – het paard en de vogel op het plankje waar we ook altijd onze sleutels leggen als we thuis zijn – en vaak genoeg bewonder ik ze weer even. Toen onze reis naar Ecuador voor het eerst ter sprake kwam, maakten we natuurlijk ook even de gedachtensprong Ecuador, daar komt ook kunstenaar Eduardo vandaan. Maar toen onze reis dichterbij kwam, en ons programma wat meer vorm begon te krijgen, zijn we toch ook eens gaan kijken wáár in Ecuador deze kunstenaar zich bevindt, en of we misschien werk van hem zouden kunnen zien. Wat bleek: Eduardo Segovia heeft een aantal muurstukken gemaakt in Capilla del Hombre, in Quito, naar het ontwerp van Guayasamin, na diens overlijden. En hij blijkt geboren en getogen te zijn in Cuenca, waar wij na het regenwoud heen zouden vliegen, en na een half uurtje google was ik erachter dat hij een galerie heeft bij het huis waar hij woont en werkt, én dat het adres niet vreselijk ver van het centrum van Cuenca lijkt te zijn!

Inmiddels zijn we in Cuenca. Na onze terugvlucht vanaf Coca naar Quito hebben we de middag doorgebracht in/bij het zwembad van Quinta Carlota doorgebracht, een leuke guesthouse waar we ook onze laatste nacht voor terugvlucht naar Nederland zullen blijven. Gisterochten (zaterdag) zijn we door de eigenaar van het hostel naar het vliegveld gebracht, voor onze vroege vlucht van Quito naar Cuenca. Met vlucht van nog geen uur hebben we de afstand van zo’n 500km afgelegd, waar je met de auto ruim tien uur over zou doen, en om half 11 stonden we al binnen in ons volgende guesthouse. We blijven in Casa Izkun, dat ik vorige week via booking.com gevonden en gereserveerd had, weer een plekje zoals in Quito, met een binnenplein met galerijen erom heen, en voor ons een grote familiekamer (slaapzaal met 5 grote bedden en een eigen zitje en badkamer), voor nog geen $100 per nacht. In hartje Cuenca, vlak bij een grote markthal waar we meteen zijn gaan lunchen en fruit hebben gekocht om in het vlakbij gelegen parkje op te eten.

Bizar dat we de ene dag nog in de jungle zaten, en 24u later in een prachtig stadje met veel koloniale gebouwen, kerkjes en vriendelijke mensen. Op een bankje in het park houden we scheepraad en maken we een lijstje van alles wat we de komende 10 dagen nog zouden willen zien/doen tijdens de reis van Cuenca terug naar Quito. Vanuit Cuenca zullen we naar de Inca ruïnes Ingapirca gaan, en naar National Park Cajas. We blijven vier dagen in Cuenca, in Casa Izkun en hebben dus ook tijd om in Cuenca rond te kijken én om te zien of we de galerie van Eduardo Segovia kunnen vinden. Dat blijkt maar een half uurtje lopen, dus we besluiten op goed geluk erheen te gaan. Dan zullen we wel zien of de galerie open is, en of Eduardo thuis is. Zo niet, dan lopen we gewoon weer terug en hebben we in elk geval een indruk van Cuenca.

Maar Eduardo bleek thuis, en wat hebben we een fantastische middag gehad!

Na inderdaad een half uurtje lopen, steeds verder het centrum uit, stonden we voor een gesloten poort waar we aan het keramieken tegels en aan de handbeschilderde naam op de brievenbus konden zien dat we op het goede adres waren. Na even twijfelen of we niet eerst hadden moeten bellen, besloten we aan te bellen….. vrijwel meteen ging de poort open en we belandden in een wervelwind van energie, warme gastvrijheid en de meest prachtige kunstwerken! Een hartelijke vrouw deed open, leek niet verbaasd ons daar te zien en nodigde ons met een groot armgebaar naar binnen. In een kleine, maar weelderige tuin, stond een net zo hartelijke, goedlachse man, Eduardo, die net zo enthousiast reageerde en meteen naar ons toe kwam, handen schudde en de kinderen over hun hoofd aaide. Met ons hakkelende Spaanse legden we uit dat we uit Nederland kwamen, dat mijn ouders hem ontmoet hadden en werk van hem hebben, en dat wij ook graag wilden kijken. Natuurlijk! De deur van een schuurtje ging open, en daar bleken schappen en schappen vol met prachtige beelden te staan. Realistisch, abstract, ingetogen en uitbundige kleuren, beschilderd met patronen of bewerkt met reliëf. Herkenbaar van de dingen die ik van hem kende. Ik liet een foto zien van het paard, de vogel en de figuren die mijn ouders hebben, en zowel Eduardo als zijn vrouw reageerde verbaasd en ontroerd dat ik zomaar foto’s van zijn werk op mijn telefoon had staan. We werden mee getrokken naar een volgende ruimte waar ouder werk stond, en naar zijn atelier waar hij de stukken voor een aanstaande tentoonstelling in Nederland (Tilburg, 14-27 Oktober) en Duitsland klaar aan het maken was. Lena wees naar een varkentje dat boven op een plank tussen allerlei proefstukken en probeersels stond, en dat ze heel grappig vond. Jan moest het van de plank halen, en Eduardo zette er zijn handtekening op want het was niet getekend. Tussen de tweede en derde ruimte in werden we door Eduardo’s vrouw uitgenodigd om een kop thee te blijven drinken met wat lekkers erbij, ze ging gauw even broodjes halen. We moesten ook absoluut even mee naar boven naar een kamer waar hij allerlei schilderijen en kunst had staan en hangen die hij verzamelde van andere kunstenaars, meestal geruild voor keramiek. Inmiddels was Eduardo’s vrouw in de keuken bezig met de thee en mochten wij in de woonkamer, tussen nog meer kunst en allerlei grappige verzameling wachten. Eduardo liep in en uit, met vragen over en aan de kinderen, of ze van boetseren houden, en dat ze zeker naar Tilburg moeten komen en mee moeten doen met zijn workshop. Of we het leuk vonden in Ecuador, en of we in Capilla del Hombre geweest waren. En toen werden we meegetroond naar de keuken. Thee en broodjes stonden klaar, en met een enorme hartelijkheid werden we aangemaand om vooral toch nog een broodje te proeven. We hebben genoten. Wat een bijzonder gastvrij en energiek stel! Fiene heeft wel drie keer gezegd dat ze het niet kon geloven ‘Eduardo wordt vast heel oud, want hij heeft niet normaal veel energie voor iemand van 75’, en ‘ik denk niet dat hij ADHD heeft, maar hij heeft wel héél veel energie!’

Na de thee zijn we terug gegaan naar de galerie in het tuintje. Vorig jaar had Jan voor zijn oratie van alle vrienden en familie een ‘waardebon’ gekregen voor de aankoop van een kunstwerk. We hadden daar tot nu toe nog niets voor aangeschaft, maar wel bedacht dat we tijdens deze reis op zoek zouden gaan naar iets moois. Met het zien van de prachtige werken van Eduardo was voor ons meteen duidelijk dat we die aankoop hier zouden doen. Het duurde even voor we uiteindelijk onze keus hadden gemaakt, er was zoveel moois… maar we gaan naar huis met twee dingen die we allebei héél erg mooi en bijzonder vinden, een decoratieve ‘vaas’ en een vogel/gezicht object. Als hadden de kinderen liever gehad dat we een stier, paard of vogel zouden nemen….

Het wordt nog wel een uitdaging om alles de komende weken heelhuids met ons mee te laten reizen in de bus…. Maar met goed inpakken en extra voorzichtig doen zal het moeten lukken. Bij het inpakken werden niet alleen onze twee aankopen goed verpakt, maar ook het varkentje! Voor Lena, omdat ze het zo mooi vindt.

Met een warme omhelzing namen we bij de poort afscheid van mevrouw Segovia. Eduardo had inmiddels de auto buitengereden om ons even naar het hotel te brengen. We werden nog getrakteerd op een extra rit door zijn Cuenca, en na een tussenstop bij de pinautomaat, stond hij erop om met ons mee te lopen tot in het hotel. En met een dikke knuffel, een laatste aai over de blonde hoofdjes van de meiden, en een verzekering om hem toch vooral in Tilburg op te zoeken, namen we afscheid van deze geweldige man. Voorlopig. In oktober gaan we hem zeker weer zien. Voor nu hebben we een paar – dik ingepakte beelden- en de herinnering aan een hele speciale middag.