Spanglish

¡Hola, Lena! Vanaf het hoogste punt van de tribune, over de muur heen wordt Lena al toegeroepen zodra we het hek door komen. En met een grote lach gaat Lena naar haar nieuwe vriendinnen toe. Genesis, Violet en Carlitta en nog een meisje waarvan ze de naam niet precies weet, die haar al gevraagd hebben om mee te spelen. Bij Tijmen en Nynke is het iets minder uitbundig, maar ook zij worden met een opgewekt ‘Buenos dias’ en ‘come esta?’ begroet en gaan het schoolplein op.

In het zonnetje wandel ik met Fiene de heuvel af, en het dorpje door. Langs de mevrouw die gisteren om deze tijd de was aan het doen was op het onafgemaakte dak van haar huisje, en die nu haar stoep aan het vegen is. Langs de officiele taxi standplaats naast de nieuw gebouwde kerk. Langs het bakkertje waar we gauw zes broodjes voor $0.80 halen, voor de lunch van vanmiddag, schuin over het pleintje bij de blauwe kerk, nog een stukje rechtdoor terwijl Fiene tussen de straathonden over de stoepjes balanceert. Op weg naar Muñequitos, het schooltje waar de groepen voor 4-5-6, 7 en 8-jarigen van het zomerkamp zitten. Ook hier een welkomstcomité van 3 meisjes die meteen als groepje aan komen rennen om Fiene welkom te heten. Vrolijk huppelt ze met hen weg naar de wip en schommels. Nog voor ik de hoek om ben, op weg naar de keuken, komt er nog een meisje, Tayra, een enorme kletskous vragen waar mijn ‘hija’ is. De dochter die ook bij haar in de groep zit. En of mijn andere ‘hija’, die van 10, nu bij de groten op het Colegio is. ‘Si!’.

In de keuken tref ik een inmiddels bekend tafereel aan. De kokkin en een van de vaste medewerksters van het schoolkamp zijn al druk bezig om van de 6 ananassen - die ik samen met 2 watermeloenen en 150 minibananen (platanas) als donatie voor het schoolkamp gekocht heb (voor een totaal van slechts $24!) – in stukken te hakken en te pureren. Samen met emmers water en suiker wordt daar zo’n 35-40 liter sap van gemaakt voor tijdens de pauze. Er staan ook al twee enorme pannen water op het vuur om het water te koken voor het sap van morgen. Afgelopen dinsdag was de snack een gebakken bal van gekookte en gepureerde plantaan met gehakt en lenteui, met maracuja sap. Gisteren watermeloen sap en broodjes met ham. En vandaag zouden de kinderen (zo’n 120 in totaal) naast het ananassap ook nog een broodje met verse guacamole krijgen. Broodjes, plantanen, tomaten zijn vaak een donatie van vrienden of bekenden van Maria, de initiatiefneemster van dit zomerkamp. Maar soms komt er ook een donatie vanuit een grotere organisatie, zoals vorige week broodjes van de universiteit.

Het kamp is bedoeld voor de kinderen in de vrij arme gemeenschap van Lumbisí. De ouders werken meestal beiden, de mannen vaak in de bouw, de vrouwen als huishoudster of schoonmaakster bij rijkere gezinnen in Cumbayá. Het kamp zorgt ervoor dat de kinderen niet de hele dag op straat zwerven, dat ze wat te eten krijgen (wat voor sommigen het weinige is dat ze op een dag eten) en ze krijgen onderwijs in vakken (Engels, sport, techniek en creatief) waar op hun reguliere school nauwelijks aandacht voor is.

De lessen tijdens het kamp worden verzorgd door een groep van 9-10 studentvrijwilligers van de Universiteit Illinois in de VS, die na een voorbereidende training van 8 weken van 2u/wk voor 5 weken als groep naar Lumbisí afreizen. Ze bereiden daar 1 week voor en verzorgen vervolgende vier weken lang de lessen voor de kinderen in het kamp, van 8-12u. In de middag hebben ze zelf colleges of workshops aan de universiteit en in de weekends maken ze als groep uitstappen in Ecuador.

Terwijl Jan gesprekken heeft met Jorge, met decanen van verschillende faculteiten, met onderzoekers, en met mensen van onderwijsontwikkeling, help ik als vrijwilligster mee in de keuken van het kamp in Lumbisí. En tussen de kletsende vaste (vrijwillige) medewerkers pik ik aardig wat Spaanse zinnetjes en woordjes op. Het valt me enorm tegen hoeveel moeite het me kost om hele zinnen te maken, maar ik ben blij dat ik in elk geval meestal het onderwerp van het gesprek al kan volgen. En met het heerlijke zonnetje buiten, spelende kinderen – waarvan die van mezelf – om ons heen, en de prachtige bergen als achtergrond, is het een prima tijdbesteding!

De kinderen hebben dezelfde ervaring…. ‘ik snap er geen reet van’ zegt Fiene nogal uitgesproken, maar inmiddels kan ze wel al tot 20 tellen, kent ze de dagen van de week, en kan ze met handen en voeten in spanglish al aardig met haar vriendinnen spelen. Lena lacht, en zegt zelf dat ze bijna niks verstaat maar wél meestal begrijpt waar de meiden het over hebben. Tijmen en Nynke vinden het wat lastiger om goed aansluiting te vinden. Ze voelen zich niet heel erg op hun gemak, maar pikken ongemerkt toch veel op. Niet zozeer van het Spaans, maar wel hoe de lessen gaan, wat kinderen aan hebben of meenemen, en wat een voorrecht onderwijs is. Net als onze verhuizing naar de VS zal de werkelijke waarde van deze ervaring waarschijnlijk zich pas veel later gaan openbaren. Maar dat het een ervaring is voor ons allemaal, dat is wel duidelijk!

Morgen de laatste dag in het kamp. En daarna ga ik met de kinderen en twee studentes die ik gisteren op het kamp heb ontmoet naar de bekende nijverheidsmarkt in Otavalo. De markt begint op zaterdag al heel vroeg, dus we reizen morgen met de bus naar Otavalo, waar we een nacht in een hotelletje blijven om voor de bussen met toeristen het beste van de markt te kunnen zien. Ik zal wel op moeten letten at we niet teveel moois kopen, want maandag gaan we weg uit ons appartement om naar Yasuní national park (regenwoud) te gaan, en zal alles op de rug mee moeten. Jan vertrekt morgen al. Hij gaat eerst naar het onderzoekcentrum Tiputini, diep in het regenwoud, tegen de grens met Peru. We zien hem maandag als wij tijdens een drie uur durende tocht per elektrische kano van vliegveld Coca naar Yasuní Kichwa Ecology in lower Napo River langs Pompeya komen. Tenminste als hij tenminste vroeg genoeg vertrekt vanuit Tiputini om op tijd op zijn steen in de rivier op ons te zitten wachten. Haha.

Nu ga in nog even onze extra koffer vullen met boeken die uit zijn, souvenirs die we al gekocht hebben en schoenen/kleding die we in het regenwoud en in de week erna niet persé nodig hebben. We gaan bij de familie van Jorge eten, en mogen daar onze megakoffer met voorlopig overbodige spullen onderbrengen tot we over ruim twee weken weer terug zijn in Quito. Ook mijn laptop gaat ook in die koffer - kan alleen maar schade oplopen in het vochtige regenwoud klimaat, en wifi zullen we toch niet hebben – dus eventuele volgende blogs zullen vermoedelijk heel kort zijn….

PS. Na Tijmen kreeg ook Jan wat buikproblemen, en hebben we de ‘boven-wc’ omgedoopt tot exclusief gebied voor diegenen met verstoorde darmflora. De rest heeft beneden beschikking over twee badkamers met toilet, dus echt een ramp is het niet. Tijmen voelt zich inmiddels weer goed en is bijna weer toe aan de benedenverdieping, maar helaas ben ik vandaag ook verbannen naar het exclusiviteitsclubje…. Blijft interessant hoe reizen de stoelgang, en daarmee ook regelmatig de gespreksonderwerpen beïnvloedt (grijns).