Minivakantie

Afgelopen weekend waren we op stap met 3 sets huissleutels: die van van ons appartement in Cumbayá, die van een cabin in Mindo, die we vorige week via Airbnb geboekt hadden voor het weekend, en die van ons huis in Zeist zwierven ook nog in mijn tas rond. We hebben daar wel om moeten lachen. We waren op een soort minivakantie op vakantie!

Die minivakantie begon donderdag al met een dagtocht naar het kratermeer Quilotoa, zo’n 2,5 uur rijden van Quito. Via een Nederlandse die al een paar jaar in Ecuador dag- en meerdaagse trips organiseert, hadden we een privétour naar Quilotoa geboekt. Twee dagen van te voren doorgegeven dat we de trip wilden doen, en op donderdagochtend om 7u stond er een mooi 7p auto bij de poort van onze wijk op ons te wachten. Gereden door een vriendelijke Ecuadoriaan vertrokken we in het vroege ochtendlicht richting Zuiden. Met een mooi zicht op vulkaan Cotopaxi, en een tussenstop bij een uitkijk over het 70km lange Quito waren we al ruim een uur onderweg voor we Quito achter ons hadden gelaten. Onderweg kom je bijzondere dingen tegen: bussen met uitstotende zwarte wolken (mileubescherming is geen algemeen goed hier), busjes volgeladen met spullen en mensen, invoegende auto’s simpelweg door een arm uit het raam te steken ipv een richtingaanwijzer. Links, rechts inhalen, alles kan. Maar met een typisch Ecuadoriaanse gemoedelijkheid, dus het gaat er ondanks de schijnbare chaos rustig aan toe. Snelheidsduivels zijn het hier ook niet – deels door de bergen, deels door niet altijd even goed wegdek en deels door snelheidsbeperkingen waar iedereen zich heel goed aan houdt - dus het is mooi als je in een uur een km of tachtig kunt afleggen.

Onze eerste stop was de streekmarkt in Saquisilí, waar we onze ogen uitkeken bij de kleurige en bijzondere kraampjes. Die markt is voor de behalve een plaats om te handelen ook een plek om elkaar te ontmoeten, en het middengedeelte bestond uit een overdekt eet gedeelte, waar gekookt en gegeten werd. Daar omheen was een deel met felgekleurde kleding en doeken, manden en potten en pannen, terwijl aan de andere kant groente, fruit, vlees en granen werd verkocht. Overal vriendelijke, behulpzame mensen, die ons minstens net zo interessant vonden als wij hen! Lena en Fiene hebben – onder goed afdingen – een trui en een vest gekocht, we hebben suikerriet gegeten, en een berg fruit en broodjes gekocht voor onderweg.

Na Saquisilí reden we verder richting Quilotoa, de bergen in. De wolken hingen laag, en bijna een uur reden we door een dichte mist. We voelden dat we omhoog gingen omdat onze oren steeds plopten, maar veel zagen we er niet van…. Maar na een tussenstop in Tigua, een inheemse gemeenschap die bekend staat om z’n typische schilderwerk, klaarde het ineens op en reden we hoog de bergen in, met prachtige vergezichten. We hebben nog foto’s gemaakt bij een flinke canyon, en toen waren we het de krater van Quilotoa. Na betalen van $2 per persoon reden we een klein dorpje in, bestaand uit een paar lodges en restaurantjes, en een heleboel muilezels. Het zicht op het meer in de krater was adembenemend! Het meer lag prachtig blauw in de zon, en terwijl we steeds meer laagjes uitdeden – we hadden truien en jassen aan omdat het op 4100m hoogte flink koud kan zijn, maar zodra de zon erdoor staat is het hier op de evenaar meteen serieus warm! – zijn we in een minuut of 40 naar beneden gelopen. Door de grote hoogte waren we snel buiten adem en er was niet veel overtuiging nodig om aan de smeekbeden van de kinderen gehoor te geven: terug naar boven zouden we gaan doen op de rug van een ezeltje! Ja, de kinderen en ik dan. Jan besloot gewoon wel naar boven te lopen. Na een kwartiertje aan de rand van het meer begon Jan aan zijn wandeling naar boven, en werden wij allemaal naar een ezel gedirigeerd. De kinderen uitgelaten lachend omdat de ezels nogal vaak poepten onderweg, ik met een ietwat verkrampt gezicht omdat ik dit niet de meest comfortabele manier van transport vond – op de soms erg steile stukjes maakten mijn ezel nogal vaak abrupte bewegingen, en ik verdenk hem ervan dat hij dat expres deed omdat hij niet een klein licht vrachtje op z’n rug had – legden we de stoffige weg naar boven weer af. Na een laatste blik op deze bijzonder mooie plek, en een late lunch van wortelsoep, kip met rijst en guayabana-sap (alles voor $4 pp), reden we de drie uur weer terug naar Cumbayá. Precies 12u na vertrek kwamen we in het donker weer thuis, na een vermoeiende, maar erg mooie dag! De kinderen gingen vroeg naar bed, ik pakte twee rugzakken voor ons weekend in Mindo, in het Cloud Forest, en Jan belde voor een route beschrijving met de eigenaar van het huisje dat we voor twee dagen gehuurd hadden. Die man bleek als professor ook aan Universidad San Francisco de Quito verbonden te zijn, dus er was weer een linkje gelegd.

Op vrijdag stonden we met onze rugzakken klaar bij de poort, terwijl de bewaker een taxi voor ons belde die ons naar het autoverhuurbedrijf in Quito zou brengen. Om kwart voor 10 wandelden we opgewekt binnen, met het idee om de auto op te halen en om 10u onderweg te zijn naar Mindo waar we dan net na de middag hoopten aan te komen. Dat pakte iets anders uit….

Er bleek geen auto te zijn. Wel gereserveerd, én bevestigd. Drie dagen eerder zelfs. Maar toch niet beschikbaar. Gelukkig sprak de dame wel Engels, maar echt behulpzaam was ze niet. Uhm. Andere auto? Nee, niets. Het was erg druk met verhuur in deze maand…. Misschien even de manager bellen? Of een andere locatie? Vliegveld misschien? Tja, op het vliegveld was ook geen auto beschikbaar. Maar er stond wel een auto bij de garage. Die kon er om 13u wel zijn. Te laat? Jammer. Misschien kon een ander verhuurbedrijf ons wel helpen…. Eh. We hebben gereserveerd en betaald! Jullie kunnen niet leveren, misschien kunnen jullie dan in de buurt een alternatief regelen? Terwijl Jan en ik ons bij de balie stonden te verbazen over het volledige gebrek aan service, stonden de kinderen buiten te wachten maar werden ze wel voorzien van snoepjes door de lieve niet-Engels sprekende assistente in traditionele kleding. Dat was dan wel weer een pluspuntje.

Affijn, uiteindelijk waren we 2u later, met een auto van een ander verhuurbedrijf op weg om Quito uit te komen. Door de verhuurder waren we gewaarschuwd dat het absoluut verboden is om met meer mensen in de auto te zitten dan is toegestaan, en dat je daarvoor zelfs een paar dagen de bak in kunt. We besloten dat risico toch te nemen – we zitten tenslotte al een hele week met vijf (!) personen op de achterbank van alle taxi’s en niemand doet daar moeilijk over – en hebben de kinderen met z’n vieren op de achterbank gezet. Fiene dook telkens als er politie in zicht kwam – en daar zijn er hier nogal wat van - naar beneden, maar op weg waren we nu! Het navigatiesysteem had – bleek al gauw- niet de laatste updates van de wegwerkzaamheden paraat, en het kostte ons een uur en slechts drie keer mis rijden om Quito achter ons te laten en de steeds groener wordende slingerweg naar Mindo te nemen.
Anderhalf uur later, met een gemiddelde snelheid van 50-60km per uur, kwamen we bij de afslag naar Mindo. Verstopt in het groen van het nevelwoud lag een grappig klein plekje dat volledig bestond uit lodges, kleine winkeltjes waar groente of verzorgingsproducten verkocht werden, en bureautjes waar je allerlei activiteiten kon boeken, van ziplining tot tubing en van bird watching tot chocolade tours. Met een bushalte, pleintje en een paar stalletjes waar kokosnoten of gebraden vlees verkocht werd maakte het een toeristische en gezellig indruk. Straatnamen waren er niet, maar we hoefden alleen op straat even naar Camina de Mariposaria te vragen en we werden al in de goede richting gestuurd. Een onverharde weg vol gaten leidde ons naar ons onderkomen voor de komende drie dagen: Ruka Ayufal

Het bleek een idyllisch plekje te zijn: een houten huis in een prachtige tuin, met een allervriendelijkst ontvangst van Herma, die ons in het Spaans met een beetje Engels welkom heette en rondleidde op hun terrein. We mochten ook het andere huisje en het nieuwe 11p gastenverblijf in aanbouw bekijken. Wat een fantastisch plekje! Het regende (voor het eerst in een hele week) een beetje, maar dat mocht de pret niet drukken. De bedden verdeeld, spelletjes en boeken uitgepakt, en meteen thuis is ‘ons’ huisje. Hugo, onze gastheer, kwam later nog vogel-, planten- en insectenboeken brengen, zodat we alles konden opzoeken wat we zouden tegen komen. Hij heeft de kinderen vogelnestjes laten ophangen op de veranda’s van de verschillende verblijven, en Herma kwam hen halen toen er een agouti in de tuin zat!

Na het doen van een paar boodschappen, en het kopen van een kaart van Mindo, gingen we naar de buurlodge La Roulotte om te eten en te bepalen wat we de komende dagen zouden gaan doen. Onder genot van een erg lekkere Fondue de Queso (van Ecuadoriaanse én Zwitserse kaas) hebben we de kolibries in de tuin bekeken en een plan gemaakt. Het werd een vol programma: de kinderen wilden héél graag gaan ziplinen, we wilden allemaal naar de vlindertuin en de chocolade toer doen, Jan uiteraard een stuk wandelen, en ik zou met mijn fototoestel terugkomen voor de kolibries….. En we hebben het allemaal gedaan! En meer.

We hebben gewandeld en met verrekijkers vogels gespot, we hebben vlinders gelokt met banaan in de vlindertuin, we hebben met een heerlijk glas bramen-, mango- of guayabanasap uren naar de vogels in de kolibrie tuin zitten kijken/fotograferen, we hebben een chocoladetoer gedaan waar we uitleg kregen over het verwerken van cacaobonen tot chocolade én mochten proeven, we zijn met een kabelbaan naar de watervallen gegaan en hebben gezwommen onder één van de watervallen, we hebben gekeken naar een bijzonder energieke en soepele kerel die een plein vol mannen, vrouwen en kinderen opzweepte in een soort Zumba les en we hebben heerlijk gegeten bij the Dragon Fly, het beste lokale restaurantje. Maar het hoogtepunt van ons actieve weekendje was de zip-line tocht die we met ons zessen gedaan hebben: in een harnasje glij je hangend aan een dubbele kabel door de boomtoppen naar de andere kant van de berg. Over tien lijnen, met een totale afstand van 3,5 km, soms tientallen meters boven de grond, zijn we bijna twee uur intensief bezig geweest. Hoewel zowel Jan als ik even moesten slikken bij de eerste lijn, Jan vanwege hoogtevrees en ik omdat ik gewoon niet zoveel durf, viel het ons uiteindelijk prima mee. Het was spectaculair! Prachtig uitzicht boven de bomen, heel goed begeleid, en héél erg leuk om dit met ons zessen te doen. Geen spijt van!

Gisteravond zijn we laat terug gekomen. Vandaag zouden we naar Lumbisí gaan om te gaan helpen in het zomerkamp voor de kinderen uit Lumbisí. Helaas is Tijmen gisteravond ziek geworden. Omdat Jan de auto nog moet terugbrengen, de reis naar het regenwoud moet regelen en afspraken heeft op de universiteit, blijf ik dus met Tijmen en de meiden in Cumbayá. Hopelijk kunnen we morgen wel gaan.