Manzanas, manzanas, un dollar

Manzanas, manzanas, un dollar! Die kreet is inmiddels al een echt familiegrapje geworden. Als iemand iets wil (eten, snoep of een souvenir) is er altijd wel één binnen het gezin die roept ‘manzanas, un dollar’.

Alles is hier namelijk ‘un dollar’. Geen uno dollar of one dollar, maar ‘un dollar’. Of het nou netjes appels, mandarijnen of bonen zijn, een forse suikerspin, bakje fruit bij een stalletje of een pet bij de pettenverkoper in Parque La Carolina. Het is één van die dingen die ons het eerst zijn opgevallen, want ook bij ons hotel horen we continue het monotone aanprijzen van koopwaar door de verkoopsters.

Het is vier jaar geleden dat we naar Amerika gingen verhuizen en dat we de kinderen uitlegden dat we dingen zouden gaan mee maken die ‘niet gek, maar anders’ waren. En we hebben daar dingen mee gemaakt die anders waren! We kunnen er nu nog om lachen.

Hoe leuk is het dan dat we nu, zonder dat we er aandacht aan hoeven besteden, bemerken dat de kinderen alle vier met een open blik alles hier in Ecuador bekijken en benoemen. Zonder oordeel, puur beschouwend en analyserend. Opmerkingen over diefstal of onveiligheid hier vinden ze maar niets, maar verder vinden ze niets gek, hooguit anders.

Lena heeft in haar dagboek al een heel lijstje met dingen die ze bijzonder of opvallend vindt: dat je hier een ijsje kunt kopen voor $0.25; de schelle fluitjes van de politieagenten die op elk kruispunt auto’s aanmanen om door te rijden; dat er weinig mensen roken; dat je wc-papier niet in de wc mag gooien; dat je gewoon met vijf op de achterbank in een taxi mag – zonder gordel!; dat het straatbeeld gedomineerd wordt door de al genoemde leggings, strak om de billen van over het algemeen te dikke vrouwen van alle leeftijden (het zijn er veel en ze zijn spuuglelijk, vindt Fiene); dat de kleine kindjes zó schattig zijn, vooral als ze in een draagzak op de rug van hun moeder hangen.

Het is ontzettend leuk om samen te kijken en te observeren en je te verwonderen. Het geeft me een warm gevoel dat hun cultuurshock hier in Ecuador kleiner lijkt dan die vier jaar geleden in de States. Blijkbaar heeft onze instelling ‘niet gek, maar anders’ van toen ertoe geleid dat onze kinderen een breder referentiekader hebben gekregen, dat nu (voor het eerst sinds de VS zijn we buiten de Benelux) zijn vruchten afwerpt.
Het mag duidelijk zijn dat we genieten hier!

De tijd gaat best snel. We hebben er al 3 dagen opzitten, en we hebben veel gezien en gedaan. Volgens mij hebben we de Tripadvisor top 15 van Quito bijna afgewerkt! Na een eerste rustige dagje in het oude Quito, waren we op dag twee vroeg op en aan het ontbijt. Het was heel helder weer, wat ons plan om naar de TelefériQo te gaan alleen maar beter maakte. Na het ontbijt een taxi aangehouden. In principe voor Fiene, Nynke en mij – Jan zou een volgende taxi nemen met Tijmen en Lena – maar de chauffeur wuifde ons allemaal de taxi in. One dollar more! Met Jan en vier kinderen op de achterbank gepropt, en ik riant voorin, heeft hij ons naar de TelefériQo gebracht. Kosten: $4,34 + die ene dollar extra!
De TelefériQo was ook echt de moeite waard. Vanaf het al hoge Quito (2850m) met de kabelbaan tot 4100m vulkaan Pichincha op, vanwaar je met helder weer een heel eind de Avenida del Vulcanos kunt zien. En helder weer was het. Wat een prachtig zicht. En dat we hoog zaten was ook wel te merken, het koste veel moeite om de 300m naar een uitkijkpunt te lopen. Hijgend en puffend, buiten adem en met kloppend hart kwamen aan bij een plateau, waar een kraal met paarden stond. Fiene werd helemaal wild en wilde dolgraag rijden. Door haar enthousiasme wilde Jan ook wel mee, evenals Lena en Tijmen. Terwijl zij een tocht van zo’n drie kwartier de berg op zouden maken, zijn Nynke en ik lekker foto’s gaan nemen.

De kinderen kwamen stralend terug van de paardentocht. Jan was ook onder de indruk, maar had ook wel een paar spannende momenten gehad toen zijn paard stijl naar beneden het pad af stapte. Maar zeker voor herhaling vatbaar! Op weg terug kwamen we nog een paar lama’s tegen, en voor 1 dollar per persoon zijn de meiden compleet met poncho en hoed met de lama’s op de foto gegaan. Mooie plaatjes.
Vanaf de kabelbaan hebben we weer een taxi genomen, naar de markt van Mariscal. Daar hebben we eerst wat te eten gezocht en toen de overdekte stalletjes bezocht waar stapels en stapels bloesjes, poncho’s, sieraden, tassen en andere kunstnijverheid verkocht werd. Met onmogelijke bedragen in het Spaans, halve vertalingen in het Engels en fikse onderhandelingen hebben we uiteindelijk allemaal naar tevredenheid een mooie aankoop gedaan: Nynke was binnen vijf minuten geslaagd met een zachte alpaca deken met rood en paarstinten voor op haar kamer; Fiene had haar geld wel 20 keer kunnen uitgeven maar is blij met haar mooie Ecuadoriaanse tasje; Lena heeft tot de laatste minuut lopen twijfelen of het hangertje toch niet te duur was; en Tijmen trok zoals te verwachten naar kraampjes met messen of dierenattributen, om uiteindelijk met een mes én een reliefschilderij van een roofvogel iets van zijn gading te vinden.

Met alle aankopen goed ingepakt zijn we uiteindelijk helemaal vanaf Mariscal naar de oude stad gelopen. In het hotel bleek dat Nynke’s rugzak, toch niet was aangekomen, ondanks de uitgesproken verwachting dat die wel op de vlucht van gisteren zou zitten. Ze baalde er goed van, omdat ze al een onderbroek en sokken van Tijmen had moeten lenen en sinds dinsdag dezelfde kleren aan had waarin ze ook al de lange reis had gemaakt. Omdat het echt niet duidelijk was of en wanneer de rugzak zou komen, zijn we voor de zekerheid toch nog maar wat dingen gaan kopen. Binnen 40 minuten ondergoed, sokken, een broek, pyjama en 3 t-shirts en een paar slippers rijker. En dat maakte voor Nynke het verlies wat draaglijker! De rest had in de tussentijd lekker op de hotelkamer spelletjes zitten doen en had geen zin meer om nog de deur uit te gaan om te eten. We besloten pizza te halen en die op het dakterras van het hotel op te eten. Prima compromis!

Vandaag ben ik er de hele dag met de kinderen op uit getrokken. Jan werd om 9u opgehaald om naar de Universiteit te gaan om als belangrijkste gast te spreken voor orthopedisch chirurgen van een aantal (universitaire) ziekenhuizen in Quito. Wij zijn met z’n vijven naar Park La Carolina gegaan, dat net zoals Central Park in New York midden in de stad ligt, en in het weekend vol loopt met gezinnen die daar gaan (water)fietsen, wandelen en sporten. De kinderen waren de enige blondharigen die ik daar gezien heb, dus een beetje bekijks hadden ze wel. Maar het was een superleuke en gezellige dag! En lekker weer ook. We hebben zelfs flink moeten smeren, want na gisteren zagen de snoetjes al rood van de zon.

En het goede nieuws: toen we vanmiddag thuis kwamen bleek Nynke’s rugzak, op de vierde dag, eindelijk te zijn aangekomen!

Toen Jan weer terug was hebben we nog een bezoek gebracht aan Casa del Alabado, een museum voor pre-colombiaanse kunst, en daarna zijn we gaan eten op La Ronda. Toen het donker was met een taxi naar El Panecillo om over de lichtjes van de stad uit te kijken. En daarna terug naar het hotel. Terwijl ik nog aan het typen ben (het is 22u) ligt iedereen te slapen. Morgen vertrekken we naar Cumbaya. En dat heeft al geleid tot het volgende familiegrapje: telkens wanneer we het over de Universiteit San Francisco de Quito, het Airbnb appartement of het zomerkamp hebben, zingt Fiene ‘Cumbaya, my Lord, Cumbaya’. Soms wel 10x!