Leggings en schooluniformen

Ja, hoor. Daar gaan we weer. Heerlijk geslapen en het gevoel dat de dag weer mag beginnen. Hand naar de telefoon in de verwachting dat er op z’n minst een 6 in beeld gaat komen. Mis. 03.34….
De rest van de kamer is nog helemaal stil, dus draai ik me nog maar eens om. Na een tijdje toch maar het bed uit om even de laptop te pakken. Op m’n tenen om niemand wakker te maken, maar in drie bedden komt prompt een hoofd omhoog. Ook wakker. En voor ik terug ben fluistert er iemand: mama, hoe laat is het? 4.20 inmiddels.

Hoe wonderlijk is het toch dat je met je hoofd absoluut van plan ben om te slapen, maar dat je lichaam daar toch anders over denkt. Jetlag. We weten er alles van, en herkennen het patroon. Ik lig nu in het donker te typen, Jan naast me op z’n telefoon, Lena zuchtend in het stapelbed, Nynke draait en Fiene die klaagt dat ze honger heeft. Klaarwakker, maar nog niet het moment om op te staan. Alleen Tijmen slaapt nog, en om hem blijven we stil. Ik denk dat we het nog een half uurtje kunnen rekken, tot het op z’n minst in de buurt van 5u komt. Dan gaan we de broodjes eten die we met vooruitziende blik al hadden ingekocht. En een spelletje doen om de uren te overbruggen tot we weer naar buiten kunnen voor dag 2 in Quito. Laat de dag maar beginnen, we hebben er zin in! Want er valt hier veel moois te zien, en nog veel te ontdekken.

Gisteren hebben we lekker in de buurt van ons hotel rondgelopen en het heel rustig aan gedaan. Ons hotel ligt in de oude stad, vlak bij Plaza Grande. Ondanks de hele lange dag, late aankomst en het tijdsverschil van zeven uur hadden we niet veel meer dan vier uur geslapen. We hebben een leuke familiekamer op de eerste verdieping op de hoek van een blok. Leuk uitzicht de straatjes in, bleek ‘s ochtends, maar dat vanaf zes uur het stoplicht aangaat betekent vooral ook veel getoeter en optrekkende auto’s. Daar bleek geen jetlag tegenop gewassen, en een beetje na zessen waren we allemaal -op Tijmen na- wakker. Lekker even gedoucht, rugzakken wat opgeruimd en om acht uur waren we beneden voor het ontbijt.

We verblijven in een ontzettend gezellige guesthouse, met twee open galerijen die om een binnenplaats gebouwd zijn, met veel planten en felgekleurde zuid-amerikaanse schilderijen. Kleurrijk en gezellig. Zo was het ontbijt ook. Vriendelijk Ecuadoriaanse dames die in rap Spaans (help!) koffie en sap kwamen brengen, en een bordje met een soort tosti en een gele prut waarvan we geen idee hadden wat het was. Met vragen kwamen we niet veel verder, onze Spaanse vocabulaire is duidelijk nog véél te beperkt. Maar het zag er lekker uit, en dat was het ook. Sap leek in elk geval passievrucht en meloen te bevatten, en de gele smurrie bestond uit een soort grote maiskorrels.

Na het ontbijt zijn we naar buiten gegaan. Langs kerkjes en oude gebouwen naar Plaza Grande. Het is nog rustig in de straten. We mensen op weg, verkopers, scholieren. Het valt op dat er heel veel politie is, bij drukke stoplichten, maar ook in groepen op het plein. We lopen langs kleine winkeltjes, schoenpoetsers en stalletjes met koopwaar. Mensen hier hebben een hele vriendelijke en rustige uitstraling. Ze zijn vrij klein en gedrongen, niet bijzonder mooi maar hebben vaak wel een heel interessant gezicht. De meeste mensen gaan onopvallend gekleed, maar een goede strakke legging schijnt hier toch wel een favoriet kledingstuk te zijn. We maken grapjes dat als Nynke’s rugzak toch niet aankomt we al weten hoe ze haar vakantie garderobe gaat aanvullen. Haha.
We zien ook veel vrouwen in typisch korte plooirokken en een soort schortje, vaak met een hoed op, die netjes fruit en groente verkopen: Manzanas one dollar, Mandarina, one dollar. En mannen die cocabladeren -thee en -snoepjes verkopen. Schijnt te helpen tegen hoogteziekte. Een andere groep die ons opvalt zijn de meisjes, en soms ook jongens, in schooluniform. De hele dag door komen we hen in groepjes van 3 of 4 tegen. Fiene heeft zich meerder keren afgevraagd of ze hier dan geen zomervakantie hebben? En waarom dwalen ze dan door de stad in hun uniform en zitten ze niet op school? We weten het niet.

Via Plaza Grande zijn we naar Plaza San Francisco gelopen. Op het gemak, want we voelen wel dat we wat sneller buiten adem zijn, vooral als we trappen op moeten. We zijn La Iglesia de la Compañía de Jesús in geweest en hebben vanaf de domkoepel naar beneden gekeken. Helaas mochten we in de kerk geen foto’s maken (wat Jan niet tegenhoudt om dat illegaal toch te doen), maar het was werkelijk één goud-glimmende overdaad (er wordt geschat dat er 40-45kg goud in die kerk zit). Mooi vind ik dat persoonlijk niet, maar indrukwekkend was het wel. We hebben met handen en voeten praatjes gemaakt met verkopers en weten inmiddels dat de gele smurrie inderdaad een soort mais was.
We hebben broodjes gekocht om lekker buiten op te eten. De prijzen zijn een lachertje. Bij een klein winkeltje twee broodjes mortadella, vier broodjes kaas, waarvan één met een stroperige geconfijte vijg (ijo?), water en interessant uitziende flesjes drinken gekocht, voor nog geen tien dollar. Inclusief nog een geweldig handen-en-voeten Spaans-Engels gesprekje met de verkoopster.

Op de treetjes bij het standbeeld van Mariscal, op Plazo Santo Domingo hebben we onze broodjes opgegeten en gekeken naar de mensen om ons heen. Met een iel zonnetje op onze rug, een temperatuur van ongeveer 20 graden en tijd om gewoon even te zitten en te kijken. Heerlijk.

Buiten is het inmiddels licht geworden. We kunnen weer op pad. Na het ontbijt even de blog uploaden en dan nemen we de TelefériQo de vulkaan Pichincha op, voor een uitzicht over de stad. Hopen dat het helder blijft.