Mama had een leuke dag!
Door: Madelon
Blijf op de hoogte en volg Jan, Madelon, Nynke, Tijmen, Lena en Fiene
05 December 2013 | Nederland, Zeist
Ik had vandaag een leuke dag!
Hij begon goed. Nog half in dromenland werd ik me langzaam bewust van gesmoes en gerommel op de gang. De deur van onze slaapkamer was dicht – wat alleen gebeurt als Jan en de kinderen al op zijn en mij niet wakker willen maken – en ik wist precies waarom....
En ja hoor, een minuutje later ging de deur open en daar stonden ze, alle vijf, aan het voeteneinde van het bed, handen vol met kado’s en luid zingend ‘lang zal ze leven’.
Dáárom ben ik tegenwoordig nog jarig! Niet voor mezelf, want volgens mij is jarig zijn na je 21e niet meer zo spannend – tenzij je gevoelig bent voor de tientallen natuurlijk, maar dat ben ik niet – maar voor de kinderen. Onder opperst stilzwijgen zijn ze zaterdag ‘belangrijke dingen’ gaan doen, en gisteren moest Nynke naar de winkel om ‘nog even iets voor haar surprise te halen’ en wilden Tijmen en Fiene wel mee. De badkamer op zolder was al drie dagen verboden terrein voor mij, en mijn aanwezigheid in de keuken werd onder groot protest getolereerd.
En vannochtend was het dan zover.... met glunderende gezichten zongen ze me toe en werden alle kado’s ritueel overhandigd. Een prachtige bos bloemen, met een kaartje eraan en op verzoek dubbel ingepakt zodat ik niet aan de buitenkant al kon zien wat ze hadden gekozen. Een pakje van Barbara (de kadowinkel waar ze voor mij altijd kunnen slagen), ook volgens instructies van de meiden ingepakt en de boodschap ‘als ik het niet mooi vind dan mag het geruild worden’, maar natuurlijk vind ik de oorbellen die ze voor mij uitgekozen hebben prachtig! Een mooi fotolijstje met een hart, waar ik volgens Lena foto’s van hen in moet doen, maar volgens Fiene juist een foto van mezelf (omdat die er niet zoveel zijn). Het enige kado waarvan ik wist dat ik het zou krijgen was het kookboek Jeruzalem. Dat had ik namelijk zelf gevraagd, en uiteindelijk – omdat de logistiek het echt niet anders toeliet – ook zelf had gekocht en laten inpakken.... maar om het dan vervolgens door een lachend kinderbekkie aangeboden te krijgen maakte ook dat verjaardagskado heel bijzonder. Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog een hele mooie tekening van Tijmen. En die staat nu in de boekenkast zodat ik er vaak naar kan kijken.
Mijn dag was heel goed begonnen! En dat ik op weg naar beneden de vaas kapot kneep en het water over de overloop, commode én mijn telefoon gutste, en ik een kwartier scherven moest zoeken, dat mocht de pret niet drukken. Dat ik tien minuten te laat vertrok om met een paar Helden van Zeist in het Sinterklaashuis te gaan klussen, en dat de bakker waar ik snel stopte om taart te halen niet eens open was, dat viel allemaal weg bij het gevoel dat vandaag een leuke dag was.
En dat bleef ook zo. Niet eens vanwege mijn verjaardag, maar gewoon omdat het bijzonder was om in Slot Zeist rond te lopen, en de werkkamer, pakjes kamer en gymzolder van Sinterklaas te reorganiseren. Omdat we als Helden van Zeist toch maar weer – ondanks de ronduit chagrijnige kerel aan de receptie – onze banners en die van onze hoofdsponsor hebben kunnen neerzetten. Dat we als bedankje van de Sint met onze kinderen naar de Sintshow van Ron Boszhard in Figi mochten, en ons daar allemaal (ook de non-believers!!) kostelijk vermaakt hebben. En dat ik tussendoor ook verschillende telefoontjes en tientallen berichtjes en felicitaties heb ontvangen via facebook. Allemaal dingen die speciaal, bijzonder, de moeite waard en vooral ook LEUK zijn.
En het feit dat ik daar dan weer zo vrolijk van kan worden, dat heb ik te danken aan een uitspraak van onze Lena, een paar weken geleden:
Op een gewone doordeweekse dag, bij het aantrekken van de jassen, op het punt om de deur uit te gaan op weg naar school, kwam er een bloedserieuze vraag van Lena: ‘Mama, wat doe jij eigenlijk als wij op school zijn?’
Nou, uhm, was opvouwen, boodschapjes doen, zorgen dat het huis opgeruimd is, de laatste dingen van de verhuizing uitzoeken (de administratie is nog een puinhoop, en het voorportaal van het koetshuis verkeert nog in een ernstige staat van ‘zet het daar maar even neer’, maar verder zijn we helemaal op orde), regeldingen voor de Helden van Zeist, met mensen praten over een mogelijke baan, dat soort dingen.
‘Ja, maar, mama..., doe jij dan wel eens iets voor jezelf? Gewoon, iets leuks? Want ik vind wel dat je ook gewoon ‘ns moet gaan shoppen, hoor! Of gewoon lekker een boek lezen, of met vriendinnen iets doen. Iets wat JIJ leuk vindt, en dat niet zorgen voor ons is. Dat moet je maar gewoon een keer doen. Dat is goed voor je!’
Ik vond het ontroerend om te merken dat juist Lena - van de vier toch degene die het meest met haar eigen wereldje bezig lijkt te zijn - er blijkbaar over had nagedacht hoe groot mijn ‘faciliterende’ rol is binnen ons gezin. En ze stelde zelfs voor dat zij best elke dag even kon stofzuigen, zodat ik niet alles hoef te doen!
Lena’s kijk op mijn – niet betaalde – ‘werk’, als manager van ons gezin, had me wel aan het denken gezet. Ik geen hekel aan huishoudelijke klussen als de was, boodschappen en koken (al heb ik aan schoonmaken wel broertje dood), en ook alle verhuiszaken en het herinrichten van ons huis gingen me prima af (na drie maanden kwam het me mijn neus wel uit, maar de eerste twee-en-halve maand waren goed te doen), maar het zijn vooral dingen zoals de organisatie, teamopbouw en sponsoracties van de Helden van Zeist, oriënterende gesprekken voor een positie in Nijmegen of Utrecht, en het plannen van de Masters of Business Innovation and Entrepeneurship in Health waar ik veel lol in heb. En daarnaast probeer ik echt één ochtend in de week lekker te gaan sporten. Heerlijk in het zweet bij Zumba, en dan afsluiten met een koffie verkeerd met vijf andere moeders. Dat is echt wel ‘mijn’ ochtend.
Gekoesterde momenten zijn ook af en toe een koffie met Jacqueline, ‘even kletsen’ bij school of op het hockeyveld, en de flinke gesprekken die Jan en ik hebben (over toekomstperspectieven op het werk, de kinderen en wonen in het buitenland) als we samen (gaan) lunchen als hij op maandag thuis aan het werk is.
Ik ben verre van zielig, en zeker niet nors of kribbig - al is een woensdagmiddag (12.15u school uit, 13.00 viool, 15.20 leesles, 15.30 hockey 1, 16.30 hockey 2, 17.30 hockey 3 –dank voor de fietspoolende moeders!!) bepaald geen relaxte middag – maar toch geef ik Lena blijkbaar de indruk dat ik niet vaak ‘iets leuks’ doe.
En hoewel het huismoederschap voor mij persoonlijk niet de ideale daginvulling is en ik wel sta te trappelen om weer aan het werk te gaan, ik wil mijn dochter niet de indruk geven dat het een slechte ‘baan’ is.
In tegendeel. Doordat ik nog niet aan het werk ben, heb ik tijd om met de kinderen Sint Maarten te lopen, en om met met Big White 7 kinderen van school naar een voorstelling in de Werkschuit, of naar het Pietenhuis te rijden, en terug. Daardoor ben ik beschikbaar om mee te helpen een wijnproeverij voor de Helden van Zeist te organiseren en op een woensdagochtend als Held van Zeist mee helpen om de werkkamer van Sinterklaas in Slot Zeist te reorganiseren. Ik kan op vrijdagmiddag met de meisjes gaan lunchen (als Tijmen en Nynke nog op school zijn), en door de week de kinderen helpen met topografie, viool- en pianoles, en het maken van surprises. En doordat ik veel thuis ben, kan Jan zijn uren maken, en heeft hij in het weekend meer tijd om met de kinderen naar de intocht van Sinterklaas te gaan, of naar de dierentuin. Of we kunnen de hockeyteams ontvangen voor koffie of warme chocomel, omdat ik toch de boodschappen door de week al heb gedaan.
En ik heb zelfs tijd gehad om rustig de pakjes voor pakjesavond bij elkaar te bedenken en in te kopen, én om namens te Sint een weekendje Efteling te boeken! De kinderen weten nog van niets, maar morgen zal het laatste pakje uit de zak de sleutel van de villa onthullen. En ik kan haast niet wachten om morgen hun gezichten te zien, om weer een weekend met ons zessen weg te zijn, én om naar de Efteling te gaan. Vrijdag zitten wij in Kaatsheuvel!
Ja, Lena, mama doet echt ook wel dingen die ze heel leuk vindt! Voor jullie, maar ook voor mezelf. Maar ik zal er wat beter op letten dat ik je wat meer die leuke kanten van mijn ‘werk’ laat zien. Beloofd!
Hij begon goed. Nog half in dromenland werd ik me langzaam bewust van gesmoes en gerommel op de gang. De deur van onze slaapkamer was dicht – wat alleen gebeurt als Jan en de kinderen al op zijn en mij niet wakker willen maken – en ik wist precies waarom....
En ja hoor, een minuutje later ging de deur open en daar stonden ze, alle vijf, aan het voeteneinde van het bed, handen vol met kado’s en luid zingend ‘lang zal ze leven’.
Dáárom ben ik tegenwoordig nog jarig! Niet voor mezelf, want volgens mij is jarig zijn na je 21e niet meer zo spannend – tenzij je gevoelig bent voor de tientallen natuurlijk, maar dat ben ik niet – maar voor de kinderen. Onder opperst stilzwijgen zijn ze zaterdag ‘belangrijke dingen’ gaan doen, en gisteren moest Nynke naar de winkel om ‘nog even iets voor haar surprise te halen’ en wilden Tijmen en Fiene wel mee. De badkamer op zolder was al drie dagen verboden terrein voor mij, en mijn aanwezigheid in de keuken werd onder groot protest getolereerd.
En vannochtend was het dan zover.... met glunderende gezichten zongen ze me toe en werden alle kado’s ritueel overhandigd. Een prachtige bos bloemen, met een kaartje eraan en op verzoek dubbel ingepakt zodat ik niet aan de buitenkant al kon zien wat ze hadden gekozen. Een pakje van Barbara (de kadowinkel waar ze voor mij altijd kunnen slagen), ook volgens instructies van de meiden ingepakt en de boodschap ‘als ik het niet mooi vind dan mag het geruild worden’, maar natuurlijk vind ik de oorbellen die ze voor mij uitgekozen hebben prachtig! Een mooi fotolijstje met een hart, waar ik volgens Lena foto’s van hen in moet doen, maar volgens Fiene juist een foto van mezelf (omdat die er niet zoveel zijn). Het enige kado waarvan ik wist dat ik het zou krijgen was het kookboek Jeruzalem. Dat had ik namelijk zelf gevraagd, en uiteindelijk – omdat de logistiek het echt niet anders toeliet – ook zelf had gekocht en laten inpakken.... maar om het dan vervolgens door een lachend kinderbekkie aangeboden te krijgen maakte ook dat verjaardagskado heel bijzonder. Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog een hele mooie tekening van Tijmen. En die staat nu in de boekenkast zodat ik er vaak naar kan kijken.
Mijn dag was heel goed begonnen! En dat ik op weg naar beneden de vaas kapot kneep en het water over de overloop, commode én mijn telefoon gutste, en ik een kwartier scherven moest zoeken, dat mocht de pret niet drukken. Dat ik tien minuten te laat vertrok om met een paar Helden van Zeist in het Sinterklaashuis te gaan klussen, en dat de bakker waar ik snel stopte om taart te halen niet eens open was, dat viel allemaal weg bij het gevoel dat vandaag een leuke dag was.
En dat bleef ook zo. Niet eens vanwege mijn verjaardag, maar gewoon omdat het bijzonder was om in Slot Zeist rond te lopen, en de werkkamer, pakjes kamer en gymzolder van Sinterklaas te reorganiseren. Omdat we als Helden van Zeist toch maar weer – ondanks de ronduit chagrijnige kerel aan de receptie – onze banners en die van onze hoofdsponsor hebben kunnen neerzetten. Dat we als bedankje van de Sint met onze kinderen naar de Sintshow van Ron Boszhard in Figi mochten, en ons daar allemaal (ook de non-believers!!) kostelijk vermaakt hebben. En dat ik tussendoor ook verschillende telefoontjes en tientallen berichtjes en felicitaties heb ontvangen via facebook. Allemaal dingen die speciaal, bijzonder, de moeite waard en vooral ook LEUK zijn.
En het feit dat ik daar dan weer zo vrolijk van kan worden, dat heb ik te danken aan een uitspraak van onze Lena, een paar weken geleden:
Op een gewone doordeweekse dag, bij het aantrekken van de jassen, op het punt om de deur uit te gaan op weg naar school, kwam er een bloedserieuze vraag van Lena: ‘Mama, wat doe jij eigenlijk als wij op school zijn?’
Nou, uhm, was opvouwen, boodschapjes doen, zorgen dat het huis opgeruimd is, de laatste dingen van de verhuizing uitzoeken (de administratie is nog een puinhoop, en het voorportaal van het koetshuis verkeert nog in een ernstige staat van ‘zet het daar maar even neer’, maar verder zijn we helemaal op orde), regeldingen voor de Helden van Zeist, met mensen praten over een mogelijke baan, dat soort dingen.
‘Ja, maar, mama..., doe jij dan wel eens iets voor jezelf? Gewoon, iets leuks? Want ik vind wel dat je ook gewoon ‘ns moet gaan shoppen, hoor! Of gewoon lekker een boek lezen, of met vriendinnen iets doen. Iets wat JIJ leuk vindt, en dat niet zorgen voor ons is. Dat moet je maar gewoon een keer doen. Dat is goed voor je!’
Ik vond het ontroerend om te merken dat juist Lena - van de vier toch degene die het meest met haar eigen wereldje bezig lijkt te zijn - er blijkbaar over had nagedacht hoe groot mijn ‘faciliterende’ rol is binnen ons gezin. En ze stelde zelfs voor dat zij best elke dag even kon stofzuigen, zodat ik niet alles hoef te doen!
Lena’s kijk op mijn – niet betaalde – ‘werk’, als manager van ons gezin, had me wel aan het denken gezet. Ik geen hekel aan huishoudelijke klussen als de was, boodschappen en koken (al heb ik aan schoonmaken wel broertje dood), en ook alle verhuiszaken en het herinrichten van ons huis gingen me prima af (na drie maanden kwam het me mijn neus wel uit, maar de eerste twee-en-halve maand waren goed te doen), maar het zijn vooral dingen zoals de organisatie, teamopbouw en sponsoracties van de Helden van Zeist, oriënterende gesprekken voor een positie in Nijmegen of Utrecht, en het plannen van de Masters of Business Innovation and Entrepeneurship in Health waar ik veel lol in heb. En daarnaast probeer ik echt één ochtend in de week lekker te gaan sporten. Heerlijk in het zweet bij Zumba, en dan afsluiten met een koffie verkeerd met vijf andere moeders. Dat is echt wel ‘mijn’ ochtend.
Gekoesterde momenten zijn ook af en toe een koffie met Jacqueline, ‘even kletsen’ bij school of op het hockeyveld, en de flinke gesprekken die Jan en ik hebben (over toekomstperspectieven op het werk, de kinderen en wonen in het buitenland) als we samen (gaan) lunchen als hij op maandag thuis aan het werk is.
Ik ben verre van zielig, en zeker niet nors of kribbig - al is een woensdagmiddag (12.15u school uit, 13.00 viool, 15.20 leesles, 15.30 hockey 1, 16.30 hockey 2, 17.30 hockey 3 –dank voor de fietspoolende moeders!!) bepaald geen relaxte middag – maar toch geef ik Lena blijkbaar de indruk dat ik niet vaak ‘iets leuks’ doe.
En hoewel het huismoederschap voor mij persoonlijk niet de ideale daginvulling is en ik wel sta te trappelen om weer aan het werk te gaan, ik wil mijn dochter niet de indruk geven dat het een slechte ‘baan’ is.
In tegendeel. Doordat ik nog niet aan het werk ben, heb ik tijd om met de kinderen Sint Maarten te lopen, en om met met Big White 7 kinderen van school naar een voorstelling in de Werkschuit, of naar het Pietenhuis te rijden, en terug. Daardoor ben ik beschikbaar om mee te helpen een wijnproeverij voor de Helden van Zeist te organiseren en op een woensdagochtend als Held van Zeist mee helpen om de werkkamer van Sinterklaas in Slot Zeist te reorganiseren. Ik kan op vrijdagmiddag met de meisjes gaan lunchen (als Tijmen en Nynke nog op school zijn), en door de week de kinderen helpen met topografie, viool- en pianoles, en het maken van surprises. En doordat ik veel thuis ben, kan Jan zijn uren maken, en heeft hij in het weekend meer tijd om met de kinderen naar de intocht van Sinterklaas te gaan, of naar de dierentuin. Of we kunnen de hockeyteams ontvangen voor koffie of warme chocomel, omdat ik toch de boodschappen door de week al heb gedaan.
En ik heb zelfs tijd gehad om rustig de pakjes voor pakjesavond bij elkaar te bedenken en in te kopen, én om namens te Sint een weekendje Efteling te boeken! De kinderen weten nog van niets, maar morgen zal het laatste pakje uit de zak de sleutel van de villa onthullen. En ik kan haast niet wachten om morgen hun gezichten te zien, om weer een weekend met ons zessen weg te zijn, én om naar de Efteling te gaan. Vrijdag zitten wij in Kaatsheuvel!
Ja, Lena, mama doet echt ook wel dingen die ze heel leuk vindt! Voor jullie, maar ook voor mezelf. Maar ik zal er wat beter op letten dat ik je wat meer die leuke kanten van mijn ‘werk’ laat zien. Beloofd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
